ဒုတိယအႀကိမ္
ျပန္လည္ က်င္းပတဲ့ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းေတြ ရက္ေပါင္းငါးဆယ္ နီးလာသလို
အေတာ္ေလးလည္း အသက္ဝင္ လာပါတယ္။ ဥပေဒၾကမ္း အေတာ္မ်ားမ်ား
အတည္ျပဳႏုိင္ခဲ့သလို ဥပေဒၾကမ္း တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ိဳးသား
လႊတ္ေတာ္နဲ႕ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ၾကားမွ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈေတြ ရိွလာလုိ႕
အေျခခံဥပေဒမွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ အတုိင္း ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္မွာ
စံုညီထိုင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတာ ကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
ႏို၀င္ဘာ
၂ ရက္ေန႕ တုန္းကေတာ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသူမ်ား
ၾကားမွာေရာ၊ မီဒီယာ မ်ားမွာပါ အေတာ္ ဂယက္ ရိုက္သြားတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္
ေပၚထြက္ လာပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ေအာက္တုိဘာ ၂၈ ရက္ေန႕ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ နာယကလည္းျဖစ္၊
အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌလည္း ျဖစ္တဲ့ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္က နာယက အေနနဲ႕
ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳၿပီး ဒါမွမဟုတ္ အတည္ျပဳသည္ဟု မွတ္ယူရမယ့္
ဥပေဒၾကမ္းေတြကို သမၼတ ဆီကို လက္မွတ္ထိုးဖို႕ မေပးပို႕မီ ဖြဲ႕စည္းပံု
အေျခခံဥပေဒ ဆိုင္ရာ တရားရံုးကို ေပးပို႕ရန္ဆိုၿပီး သူကိုယ္တုိင္
အဆိုတင္ၿပီး အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးခြင့္ မေပးဘဲ မဲခြဲခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပို္င္းမွာ
ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြက ဒီလို ဆံုးျဖတ္မႈဟာ အေျခခံဥပေဒနဲ႕ မညီဘူး
ဆိုၿပီး ကန္႕ကြက္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသား
လႊတ္ေတာ္ကလည္း ထပ္ အစည္းအေ၀း ထုိင္ၿပီး ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္မွာ အတည္ျပဳ
ခဲ့တဲ့ ထပ္အတည္ျပဳ ၿပီးတဲ့ေနာက္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ သေဘာကြဲလြဲမႈကို
ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္မွာ ျပန္ေဆြးေႏြးဖို႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္ အေသးစိတ္
ကေတာ့ မီဒီယာေတြမွာ ပါၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီျဖစ္စဥ္အေပၚ
သံုးသပ္ခ်က္ ႏွစ္မ်ိဳး ထြက္လာပါတယ္။ ပထမ သံုးသပ္သူမ်ား ကေတာ့ ဒါဟာ
လႊတ္ေတာ္ေတြ တကယ္ အသက္၀င္ လာတာကို ျပတာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ အသြင္
ကူးေျပာင္းေရး အတြက္ အလားအလာ ေကာင္းပဲလို႕ ဆိုတယ္။ ဒုတိယ သံုးသပ္သူမ်ား
ကေတာ့ ဟုိတံုးက စစ္အစိုးရနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ ေျပာေလ့ ရိွသလိုပဲ အကဲြအျပဲ
ပံုစံခြက္ထဲ ထည့္ၾကည့္ၿပီး ဦးေရႊမန္းနဲ႕ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ အာဏာလုပြဲ၊
တနည္းေျပာရရင္ အေပ်ာ့နဲ႕ အမာၾကား အားျပိဳင္ပြဲ အျဖစ္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ၾကသည္။
တကယ္ေတာ့
အားျပိဳင္ပြဲ ျဖစ္တယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ဒီအားျပိဳင္မႈဟာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ
ႏွစ္ေယာက္ၾကား အားျပိဳင္မႈ မဟုတ္ဘဲ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္မွာ ပါ၀င္တဲ့
အမတ္မ်ားရဲ့ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ရဲ့ သေဘာ
သဘာ၀ ကြာျခားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႕ လည္း ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာတန္းတူ ေပးထားတဲ့ စနစ္ကို အေမရိကန္ အေျခခံဥပေဒမွာ စတင္ က်င့္သံုးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၇၇၆ မွာအေမရိကန္ ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ Articles of Confederation
စာခ်ဳပ္အရ ကြန္ဖက္ ဒေရးရွင္း ပံုစံနဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ တစ္ရပ္ပဲ
ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြန္ဖက္ဒေရးရွင္း ပံုစံအတိုင္း ဗဟိုအစိုးရကို အာဏာ
နည္းနည္းေလးပဲ ေပးထားေတာ့ ျပည္တြင္း ေရးရာေရာ၊ ျပည္ပေရးရာပါ ဘာမွလုပ္လို႕
မရဘူး။ ျပည္နယ္ခ်င္း အျငင္းပြား ရင္လည္း ဗဟိုက ေျဖရွင္းေပးႏုိင္တဲ့ အစြမ္း
မရိွဘူး၊ ဗဟုိက ဥပေဒ ကိုလည္း ျပည္နယ္ေတြက လိုက္နာခ်င္မွ လိုက္နာတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ၁၇၈၇ မွာ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရး ညီလာခံ ျပန္လုပ္ၿပီး အခု
ေတြ႕ေနရတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒကို ဆြဲပါတယ္။ ဆြဲတဲ့အခါ ျပႆ နာေလးေတြရိွတယ္။
ပထမဆံုးျပႆနာက လူဦးေရကို အေျခခံၿပီး ေရြးတဲ့ လႊတ္ေတာ္ တစ္ခုပဲရိွရင္
လူဦးေရမ်ားတဲ့ ျပည္နယ္ ႀကီးေတြက လူဦးေရ နည္းတဲ့ ျပည္နယ္ေတြကို
လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သူတို႕ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မွာ စိုးရိမ္တဲ့ ျပႆနာပါ။ ေနာက္ျပႆနာ
ကေတာ့ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေရး တိုက္ယူထားတဲ့ အေမရိကန္ ေတြက အဂၤလိပ္
ပါလီမန္ ပံုစံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မႀကိဳက္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္ အထက္လႊတ္ေတာ္
House of Lords မွာ ေရြးခ်ယ္ မခံဘဲ သူေကာင္းမ်ိဳးေတြ အမတ္ လုပ္တာမ်ိဳး
ကိုလည္း မလိုခ်င္ဘူး။
အဲဒီကေန သမၼတနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ စနစ္ေပၚလာတယ္။ လႊတ္ေတာ္ ကိစၥက်ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ကို ဘယ္လိုပံုစံ ဖြဲ႕မလဲ ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဗာဂ်ီးနီးယား
ျပည္နယ္က တင္ျပတဲ့ အဆိုကို လက္ခံခဲ့ ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေအာက္ လႊတ္ေတာ္က
လူဦးေရကို အေျခခံေရြးၿပီး အထက္လႊတ္ေတာ္ ကိုေတာ့ ျပည္နယ္အားလံုးက ျပည္နယ္
တစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္က် ညီတူမွ်တူ ေရြးဖို႕ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ဥပေဒၾကမ္း
တစ္ခုကို အတည္ျပဳဖို႕ ဆိုရင္ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္လံုးက အတည္ျပဳဖို႕ လိုပါတယ္။ အဲဒီကေန
စၿပီး လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ပံုစံကို ႏုိင္ငံ အမ်ားအျပားက လိုက္လံ
က်င့္သံုးခဲ့ၿပီး ျမန္မာ ႏုိင္ငံကလည္း အခု အေျခခံ ဥပေဒသစ္မွာ
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ ပံုစံကို ယူထားပါတယ္။ (၄၈ ဥပေဒ တုန္းက လူမ်ိဳးစု လႊတ္ေတာ္
ဆိုၿပီး ရိွေပမယ့္ ျပည္နယ္လိုက္ အခ်ိဳးက် ေရြးတာ မဟုတ္ပဲ လူမ်ိဳးလိုက္ ဗမာ
ဘယ္ႏွစ္ဦး ရွမ္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။)
အေမရိကန္ ပံုစံ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္မွာ ေရြးခ်ယ္တဲ့ သဘာ၀ မတူတဲ့ အတြက္ အက်ိဳးစီးပြား ရႈျမင္ပံုလည္း မတူပါဘူး။
ဥပမာ ဆိုရင္ လူဦးေရကို အေျခခံ ေရြးတဲ့ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ဟာ မဲဆႏၵ နယ္ေျမ
က်ဥ္းတယ္၊ အမတ္ေတြက ေဒသ အက်ိဳးေတြကို ပိုဦးစားေပး ေဆြးေႏြးတယ္၊
အထက္လႊတ္ေတာ္က မဲဆႏၵနယ္ေျမ က်ယ္တယ္၊ (အေမရိကန္မွာ ျပည္နယ္တစ္ခု ႏွစ္ေယာက္၊
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျပည္နယ္၊ တုိင္း တစ္ခု ၁၂ ေယာက္)၊ အမတ္ေတြက ျပည္နယ္အကိ်ဳး
အတြက္ ပို အေျခခံ စဥ္စားတယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါက လႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအရ
ျဖစ္လာတဲ့ သေဘာ၀ပါ။ အဲဒါအျပင္ ပါတီရဲ့မူေတြ၊ အထူးအက်ိဳး
စီးပြားအုပ္စုေတြရဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြနဲ႕ ေပါင္းလိုက္ရင္ ပါတီတစ္ခု
တည္းမွာေတာင္ အထက္၊ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားရဲ့ ႐ႈျမင္ပံုက မတူၾကပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္
အခု ျမန္မာႏုိင္ငံက လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈဟာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ
အာဏာၿပိဳင္တယ္ ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားရဲ့ အယူအဆ ကြဲျပားမႈသာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လႊတ္ေတာ္တုိင္းမွာ ျဖစ္တဲ့ သေဘာ၀ပါဘဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဒီလို သေဘာထား ကြဲျပားၿပီး ျပန္ညိွရတဲ့ ကိစၥဟာ
ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ ပါဘဲလို႕ ေျပာတာပါ။ ဦးေရႊမန္းကလည္း ဒီလို ျဖစ္တာဟာ
လႊတ္ေတာ္မ်ား အတြင္း လြတ္လပ္စြာ ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ခြင့္၊ အျပန္အလွန္
ထိန္းေက်ာင္းခြင့္ မ်ားကို ေဖာ္ေဆာင္လာတာ ျဖစ္လို႕ ဂုဏ္ယူရမယ့္ ကိစၥပါလို႕
ေျပာသြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္
ျပည္ခုိင္ၿဖိဳး ပါတီက အမ်ားစု ျဖစ္ေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္မ်ားဟာ လက္ညိွဳးေထာင္၊
ေခါင္းညိမ့္ လႊတ္ေတာ္ မွ်သာ ျဖစ္လိမ့္မယ့္လို စိုးရိမ္ခဲ့သူမ်ား အတြက္ အခု
အျဖစ္အပ်က္ မ်ားက လႊတ္ေတာ္မွာရိွတဲ့ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳး အမတ္မ်ား ပင္လွ်င္
မိမိတို႕ အျမင္မ်ားနဲ႕ သက္ဆုိင္ရာ လႊတ္ေတာ္အလိုက္ ဥပေဒျပဳေရး
လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေနၿပီ ဆိုတာကို သက္ေသျပ ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႀကိဳဆို
သင့္ပါတယ္လို႕ ဆိုခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ၿပီး ဒီလို သေဘာထားကြဲလြဲမႈမ်ားကို အေျခခံ ဥပေဒေဘာင္ထဲက
ေျဖရွင္းနုိ္င္ဖို႕လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ဟာလည္း ဒီမိုကေရစီရဲ့ လကၡဏာ တစ္ခုပဲ
ျဖစ္လို႕ ႀကိဳဆိုရမွာပါပဲ။
ပိေတာက္ေျမ
