သြန္းေနစိုး
ဒီညေန လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ လူက ေျခေထာက္နဲ႔ ေျမႀကီး ထိတယ္လို႔ကို မထင္ေတာ့။
ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၾကည့္ခ်င္လို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားၾကည့္ၾကတယ္။
သူငယ္ခ်င္း
အိမ္နားကေနဆိုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကို တကၠစီငွားျပန္လာရပါတယ္။ တကၠစီကို လံုး၀
ေစ်းမဆစ္မိ။ သူေျပာတဲ့ေစ်းအတိုင္း တက္စီးလိုက္တယ္။ ခုေနအခ်ိန္မ်ား
က်ေနာ့္အလုပ္ရွင္က အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီဆိုေတာင္ ခဏေတာ့ ရယ္ေနမိမလား
မေျပာတတ္ပါ။
ဘာလို႔လဲ? ျမန္မာႏိုင္ၿပီေလ?
တတိယေနရာလုပြဲမွာ ဗီယက္နမ္ကို ေလးဂိုး တဂိုးနဲ႔ အျပတ္တီးလိုက္တာ။
က်ေနာ္က ေဘာပညာရွင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကစားကြက္ေတြက ဘာညာ၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို မေျပာသာဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာက က်ေနာ္ ေပ်ာ္တယ္။ ေပ်ာ္တာမွ အရမ္းကို ေပ်ာ္တာဗ်၊ သိလား။
က်ေနာ္တင္ မကဘူး က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ ပြင့္ဖူးေနတာက ဂုဏ္ယူ မာန္၀င့္ေနတဲ့ အၿပံဳးေတြ။
အၿပံဳးေတြခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဖလွယ္ၾက။ငါတို႔ေလထုၾကားမွာ သင္းပ်ံ႕ေမႊးျမေနတဲ့ သတင္းစကားတစ္ခုက ျမန္မာႏိုင္ၿပီလို႔ပါပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။ တတိယေနရာကေလးပါပဲ။ ေၾကးေလာက္ေလးပဲ ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကမၻာ့ဖလားလဲ မဟုတ္ဘူး။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ဖလားေလးပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္တယ္။ အရမ္းကို ေပ်ာ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ကဗ်ာ။ အရင္က ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တာႀကီး တမ္းတတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
အရင္ကဆို အာရွမွာ လက္မေထာင္ၿပီး ေနခဲ့တာပါ။
စကၤာပူတည္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီက ၿမိဳ႕ကြက္ကို ပံုစံခိုးခ်ခဲ့သတဲ့? က်ေနာ္တို႔ဆီက နာမည္ေတြ သူတို႔မွာ ေပးသတဲ့?
မႏၱေလးလမ္းေတာင္ရွိတယ္ဆိုလား။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ဆီမွာ ကၽြန္ခံေနရတာ။က်ေနာ့္ညီမေလး၊ ငယ္ငယ္လွလွကေလးဗ်ာ။ စကၤာပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရရွာတယ္။ သူ႔ေယာက္်ား က်ေနာ့္ေယာက္ဖႀကီး အင္မတန္သေဘာေကာင္းတဲ့အေကာင္ႀကီး။ ဗီယက္နမ္မွာ။
ျမန္မာႏိုင္တယ္ ၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ္ ေယာက္ဖႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
`ေဟ့ေကာင္၊ ျမန္မာႏိုင္ၿပီကြ´
ဆိုေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ။
`မင္းစကား
ျပင္ေျပာလိုက္စမ္းပါ´ တဲ့၊ ` ျမန္မာႏိုင္တာတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ႏိုင္တာ။
ငါတို႔ေတြ သူတို႔ကို ႏိုင္လိုက္တာ။ ငါ့အလုပ္ရွင္ ဗီယက္နမ္ႀကီးကို
မ်က္ႏွာတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္၊ မင္းတို႔ကို ငါတို႔
ႏိုင္ၿပီကြလို႔´
ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တို႔ အနည္းဆံုးေတာ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ဆယ္ႏိုင္ငံမွာ တတိယေနရာရွိပါၿပီ။ ေဘာလံုးမွာဆိုရင္ေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမန္မာျဖစ္ရလို႔ ေၾကကြဲရတဲ့စိတ္ဟာ ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့အခါ သိပ္သိသာပါတယ္။
ဘယ့္ႏွယ့္ `ေရႊ´ ဆိုတာနဲ႔ ႏွိမ္ခ်င္လိုက္ၾကတာ။
ငါတို႔မွာ မိုးပ်ံလမ္းႀကီးေတြမရွိပါဘူး။ မိုးပ်ံေနတဲ့ တိုက္ႀကီးေတြလည္း မရွိဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကန္သင္းရိုးေတြၾကား ရိုးျပတ္ေတာၾကားမွာပဲ မိုးပ်ံေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြရွိတယ္။
ေအး အခု၊ ဒီလို ရႊံ႕ထဲမွာ ႏြားနဲ႔ဖက္ရုန္းေနရတဲ့ အေကာင္ေတြက မင္းတို႔ကို တီးလိုက္ၿပီ။
ငါတို႔ဟာ အာဆီယံမွာ ဘာအဆင့္မွ မရွိဘူးလို႔ေျပာခ်င္ေသးသလား။
ႏို႔မို႔ဆို ပထမေတာင္ရမွာ။ ဟုိေန႔က ငါတို႔ေခ်ာ္သြားလို႔။ ဒီေျခနဲ႔မ်ား မေလးကို တီးခဲ့ရင္ဗ်ာ။
ငါတို႔ ျမန္မာေတြမွာ ဘာမွမရွိပါဘူး။
ငါတို႔သမိုင္းကလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဦးေဏွာက္မရွိတဲ့ေကာင္ေတြ လုပ္ႀကံၿပီးကတည္းက အက်ည္းတန္ခဲ့ရတာပါ။
ဒါေပမဲ့ ငါတို႔မွာ တစ္ခုေတာ့ ဘယ္သူမွ လိုက္မမီႏိုင္တာရွိတယ္။ အဲဒါ စိတ္ဓာတ္ပဲ။
ငါတို႔ေလာက္ ဒုကၡေတြ အခက္အခဲေတြၾကားမွာ ငါတို႔လိုၿပံဳးေနႏိုင္တဲ့သူကမၻာမွာ ဘယ္ေနရာ ေတြ႕ဘူးသလဲ။
ငါတို႔စားတဲ့ ထမင္းတစ္နပ္ဟာ မင္းတို႔ရဲ႕ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္တန္ဖိုးရွိခ်င္မွ ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ျမိန္တယ္။
မင္းငတ္လာရင္ ငါတို႔ထဲက ဖဲ့ေကၽြးလိုက္ဦးမယ္။
ငါတို႔လို ကိုလိုနီက နယ္ခ်ဲ႕။ ဖက္ဆစ္က ႏွိပ္စက္။
ခုေနာက္ဆံုး ျမစ္ဆံုေတာင္ပါမလိုျဖစ္တဲ့ဘ၀မွာ ေနခဲ့ရသူေတြ။
ငါတို႔လို ျပည္တြင္းစစ္မီးလွ်ံၾကားမွာ ေနခဲ့ရတဲ့သူေတြ။
ငါတို႔လို ကြဲလိုက္ၿပဲလိုက္။ ေစာ္လိုက္ ႏွက္လိုက္ၾကားမွာ ေနရသူေတြ။
ဒါေပမဲ့ ၿပံဳးၿပီးေနႏိုင္တာ ဘယ္ေနရာရွိသလဲ။
ငါတို႔ရဲ႕ ေလာကကို မင္းတို႔လာၾကည့္။
ေတာလမ္းမွာ ၀တ္စရာမရွိလို႔ အကီ်ၤေတာင္မပါတဲ့သူေတြ မင္းေတြ႕ေကာင္းေတြ႕မယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္။
ေသခ်ာတယ္ သူၿပံဳးေနမွာပဲ။
ေတာစပ္မွာ ေနစရာမရွိလို႔ ဓနိမလံု႔တလံု႔ေလးမိုး ထရံက်ဳိးတိုးက်ဲတဲေလးကာထားတဲ့အိမ္ကို မင္းေတြ႕ေကာင္းေတြ႕မယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအိမ္နား သြားၾကည့္လိုက္။
ေတးတေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းၾကားရလိမ့္မယ္။
အဲဒါ ျမန္မာပဲ။
ငါတို႔ဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလွဲခ်ခံခဲ့ရတဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထူထႏိုင္ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။
အခု အဲဒီလိုေကာင္ေတြက မင္းတို႔ကို တီးလိုက္ၿပီ။
အဲဒါ ျမန္မာ။ အဲဒါ ငါတို႔။ ဒါေၾကာင့္ ... ဒီ့အတြက္ ငါတို႔၀မ္းသာတယ္။
ငါတို႔ ဒီလိုေန႔ရက္ေတြကို ေစာင့္ခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာၿပီ။
ငါ ျမန္မာကြလို႔ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး လူၾကားေအာင္ မေအာ္ႏိုင္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာၿပီ။
က်ေနာ္ ျမန္မာပါခင္ဗ်ာ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ငါတို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ၾကာၿပီ။
ဒီ့အတြက္က်ခဲ့ရတဲ့ ငါတို႔မ်က္ရည္ေတြ ရင္ဘတ္ေတြထဲက ဖြင့္ထုတ္လိုက္ရရင္ ဧရာ၀တီဟာ ေရတံခြန္ျဖစ္ေလာက္ရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ ငါတို႔အားလံုး ရင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ပိတ္ေလွာင္ထားရတဲ့ အတြင္းသံတစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒါ အားလံုးမွာတူညီတယ္။
ငါ ျမန္မာကြ။ ငါတို႔ဟာ ျမန္မာကြ။
အေျခအေနအေၾကာင္းအရပ္ရပ္ေၾကာင့္။ ကံၾကမၼာဆိုးေၾကာင့္
ငါတို႔ ၀ပ္ခဲ့ရတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို အခု ခဏေတာ့ ေမာ့လွန္ၿပီး
ေလာကႀကီးကို ရဲရဲၾကည့္မယ္။
ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ေနတဲ့သူေတြဟာ ျမန္မာျဖစ္တယ္။ ငါတို႔ျဖစ္တယ္။
ဒါဟာ Warning ျဖစ္တယ္။ စိန္ေခၚသံျဖစ္တယ္။ ကနဦး တပ္လွန္႔သံျဖစ္တယ္။
လက္ခေမာင္းေခါက္သံျဖစ္တယ္။
`က်ား´လို႔ မာန္ဟိန္း၀ံ့ၾကြားသံျဖစ္တယ္။
ေနာက္ကို ေနရာအစံုမွာ ဒီ့ထက္ ဒီ့ထက္ ပိုတိုးလာဦးမယ္။
ေသခ်ာတာက ...
ေဟ့ ...။
အားလံုး ... သတိထားၾက
ျမန္မာလာၿပီ။
ငါတို႔လာၿပီ။
တစ္ခ်ိန္က အာရွရဲ႕ သူရဲေကာင္း။
အခု ျပန္လာၿပီ။
[ ဒီစာမွာပါသမွ် စကားလံုး အားလံုးက ရည္ရြယ္တာ တစ္ခုတည္းပဲ။
ငါတို႔ႏုိင္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ေပ်ာ္တယ္။
ဒီေတာ့ ... ဘာလို႔ ေရးသလဲ ေမးလာခဲ့ရင္ တစ္ခြန္းထဲေျပာမယ္။
ငါတို႔ႏိုင္လို႔၊ ငါတို႔ေပ်ာ္လို႔၊ ငါတို႔ ေရးတယ္။]
သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe
