ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က
ထြက္လာတဲ့ ဂ်ာနယ္အားလံုးလိုလို ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ၾကည္နဲ႔
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့သတင္းကို မဂၤလာသတင္းအျဖစ္ ၀မ္းသာအားရ
ေဖာ္ျပၾကတယ္။ဒါတင္မက ေဆာင္းပါးေတြေရးၿပီးလည္း ႀကိဳဆိုေထာက္ခံၾက တာ ေတြ႕ရတယ္။
အားလံုး ႀကိဳဆုိေထာက္ခံ
ဂ်ာနယ္တခ်ဳိ႕က
ႏိုင္ငံေရးပါတီ အသီးသီးနဲ႔ အလႊာေပါင္းစံုက ျပည္သူမ်ားရဲ႕ အာေဘာ္ကို
ေဖာ္ျပရာမႇာအားလံုး အားတက္သေရာ ေထာက္ခံၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။'အလဲဗင္း'
အြန္လိုင္းသတင္းစာမႇာ ေဖာ္ျပထားတဲ့စာေရးသူရဲ႕'ေတြ႕ဆံုပြဲမႇ
ေဆြးေႏြးပြဲသို႔' ေဆာင္းပါးကို ဖတ္႐ႈၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသူ အားလံုးကိုလည္း
ႀကိဳဆို ေထာက္ခံၾကတာကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ရတယ္။ အြန္လိုင္းမႇာ
ထင္ျမင္ခ်က္ ၀င္ေပးတယ္ဆိုတာက ဘယ္သူဘယ္၀ါ နာမည္မေဖာ္ဘဲ ေရးၾကတာ ဆိုေတာ့
အားလံုး ေထာက္ခံတာမ်ဳိး ရႇိခဲတယ္။ တစ္ခါတေလ မူရင္း အေၾကာင္းအရာကို
ေသးသိမ္သြားေအာင္ တမင္တကာ ၀င္ေႏႇာက္သူ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္
ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသူခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတာမ်ဳိးေတြ ရႇိတယ္။
ေနနဲ႔ လကို တသလို
ဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါးရႇင္ေတြေရးတဲ့
ေဆာင္းပါးအားလံုးမႇာလည္း ေတြ႕ဆံုပြဲမႇတစ္ဆင့္ အဓိပၸာယ္ ျပည့္၀ၿပီး
အႏႇစ္သာရရႇိတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျဖစ္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္း သိသိသာသာ
ေဖာ္ျပထားၾကတယ္။ ျပည္သူအားလံုးကလည္း အလြန္႔အလြန္ လိုလား ေတာင့္တေနၾကတယ္။
'ကမၻာဦးလူတို႔ ေနနဲ႔လကို ေတာင့္တၾကသလို'လို႔ ေျပာရင္ေတာင္
ေဒါသသင့္ရာေရာက္မယ္ မထင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အသက္ ၇၀ တန္း ေရာက္ေနၿပီ
ျဖစ္တဲ့ စာေရးသူေတာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း စတဲ့ အၿမိဳက္အရသာေတြကို
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမႇ ျပည့္ျပည့္၀၀ မခံစားခဲ့ရဖူးေလေတာ့ ငယ္ရြယ္သူေတြဆို
ပိုဆိုးမႇာေပါ့။
ကိုယ္စိတ္ႏႇစ္ပါးခ်မ္းသာဖို႔
ဒီေခတ္
လူလတ္ပိုင္းနဲ႔ လူငယ္ အမ်ားစုက သန္းေခါင္ယံ အလည္လာသူမ်ား (midnight
visitors) မ်ား ႀကီးစိုးတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ၾကံဳဖူးခဲ့ၾကေလေတာ့ အခု
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ၾကည္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔
ေတြ႕ဆံုၾကရာမႇာ အရင္ အႀကိမ္ေတြနဲ႔မတူ သတင္းမီဒီယာေတြကို ေတြ႕ဆံုခြင့္ေပး၊
ေမးတာကိုေျဖ လုပ္ခဲ့႐ံုသာမက ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ပါ ထုတ္ခဲ့တာေၾကာင့္
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ တကယ္ထူးၿပီ ဆိုၿပီး ရႊင္လန္းအားရ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ဒါတင္မက
'ျပည္သူလူထု ကိုယ္စိတ္ႏႇစ္ပါး ခ်မ္းသာေစေရး အတြက္ ႏႇစ္ဖက္ ပူးေပါင္း
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္'ဆိုတဲ့ ပူးတြဲ
ေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ ပိုၿပီး အားတက္ၾကရတာ ျဖစ္တယ္။
ဘာကိုလိုလားေတာင့္တသလဲ
ျပည္သူလူထု
ကိုယ္စိတ္ႏႇစ္ပါး ခ်မ္းသာေစေရးဆိုတာ ဘာလဲ။ ျပည္သူေတြက ဘာကို
လိုလားေတာင့္တ ေနၾကသလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရႇိတဲ့
ျပည္သူေတြဟာ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရး
ဆက္စပ္လုပ္ငန္းေတြမႇာ ပါ၀င္ လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီး ေက်းလက္ေဒသမ်ားမႇာ
ေနထိုင္ၾကတယ္။ အမ်ားစုက မူလတန္းနဲ႔ အလယ္တန္း ပညာေလာက္ပဲ သင္ခဲ့ၾကရတယ္။
ေက်းလက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမို႔ အေနအထိုင္ ႐ိုးသားတယ္။လိုအပ္မႈလည္း
နည္းတယ္။ဆန္းျပား ေထြလီမႈ(sophisticated) သိပ္မရႇိဘူး။ အေန႐ိုးသလို
သူတို႔ရဲ႕ လိုလား ေတာင့္တမႈလည္း ႐ိုးစင္းတယ္။ ၿမိဳ႕ေန ပညာတတ္ေတြလို
'ပစ္တုိင္းေထာင္႐ုပ္ ႀကိဳး႐ႈပ္ေအာင္' မလုပ္တတ္ၾကဘူး။
ခ်စ္တီးကို ေၾကာက္ရသလို
ရႇစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းမက
ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရႇိတဲ့ သာမန္ ျပည္သူေတြအားလံုးရဲ႕
လိုလားေတာင့္တခ်က္က မိ႐ိုးဖလာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနတဲ့
အလုပ္အကိုင္ေလးေတြကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အေၾကာက္အလန္႔ကင္းကင္း လုပ္ကိုင္
စားေသာက္ၿပီး ေနခ်င္တာေလာက္ပါပဲ။ ဒါထက္ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး ေတာင့္တရမယ္
ဆိုရင္ေတာ့ ထြန္တံုးပိတ္ခ်ိန္ေတြမႇာ ရႇင္ျပဳနားသ အလႇဴမဂၤလာေတြ၊ ဘုရားပြဲေတြ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး က်င္းပခ်င္တယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခ်င္လာခ်င္တယ္။
ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္တယ္။ ၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီေတြ၊
ေအာ္တိုကေရစီေတြ၊ ဟိုလူးရႇင္း၊ ဒီလူးရႇင္းေတြကို နားမလည္ပါဘူး။ စိတ္လည္း
မ၀င္စားပါဘူး။ ကိုယ့္လယ္ေလး ကိုယ္စိတ္ခ်လက္ခ် လုပ္ခြင့္ရရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္။
သူ႔ကြၽန္ဘ၀ ေနရစဥ္ကလို ခ်စ္တီးက လယ္လာသိမ္းမႇာကို တေၾကာင့္ၾကၾကနဲ႔
ေၾကာက္လန္႔ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိး ဘယ္သူမႇ ျပန္မေရာက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။
ပဋိညာဥ္ ကတိက၀တ္နဲ႔
ကိုးဆယ့္ငါး
ရာႏႈန္းေလာက္ရႇိတဲ့ ျပည္သူေတြ လိုလား ေတာင့္တေနၾကတဲ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း
လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနႏိုင္တဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို အျမန္ဆံုး ရရႇိေအာင္
ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ အတြက္ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့ အစိုးရမ်ားနဲ႔
ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြမႇာ လံုး၀ တာ၀န္ရႇိပါတယ္။
တိုင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိးနဲ႔ ျပည္သူ႔အက်ဳိးကို သယ္ပိုးထမ္းေဆာင္ပါမယ္ ဆိုတဲ့
ပဋိညာဥ္ ကတိက၀တ္နဲ႔ ႏိုင္ငံ့ဘ႑ာက လစာ ရိကၡာကို ရယူခံစားေနၾကသူမ်ား
မဟုတ္လား။ ဒီတာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ရင္ ပဋိညာဥ္
ခ်ဳိးေဖာက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။
အားလံုးရဲ့ တာ၀န္
ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ဆိုတာ
အင္မတန္ ႀကီးေလးတဲ့ တာ၀န္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ အစိုးရဆိုတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း
တစ္ခုတည္းအားနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ ႏိုင္ငံအေရး လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရး
အဖြဲ႕အစည္း အားလံုး လူပုဂၢိဳလ္အားလံုး ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ လိုတယ္။
သူ႔အဖြဲ႕ ကိုယ့္အဖြဲ႕၊ သူ႔လူကိုယ့္လူ၊ သူ႕၀ါဒ ကိုယ့္၀ါဒဆိုတဲ့ ဂိုဏ္းဂဏ
အျမင္ေတြနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ တစ္ခုတည္းကို
ၾကည့္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကရမႇာ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ငါတို႔မႇ
တုိင္းျပည္ခ်စ္တယ္၊ ငါတို႔သာ တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့
အတၲစြဲနဲ႔ မာန္မာန တိမ္သလႅာဖံုးေနမႈ တို႔ကို လံုး၀
ဖယ္ရႇားစြန္႔ပစ္ႏိုင္ရမႇာ ျဖစ္တယ္။
ကာလရႇည္ၾကာကင္းကြာ
ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ
ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းမ်ားနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့တာ ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္ ရႇိေတာ့မႇာ
ျဖစ္တယ္။ ဒီကာလရႇည္ႀကီး အတြင္းမႇာ တစ္ပါတီ တစ္ဖြဲ႕တစ္စည္းတည္းရဲ႕ သေဘာနဲ႔
တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေလေတာ့မုန္းတီးနာၾကည္းမႈေတြ၊
တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အျပန္အလႇန္ မယံုသကၤာ ျဖစ္မႈေတြ၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း
တည္တံ့ဖို႔အတြက္ ကိုယ္နဲ႔မတူတဲ့ တျခား အဖြဲ႕အစည္းအားလံုးကို
ေခ်မႈန္းပစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အာဃာတေတြဟာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ အဖြဲ႕အစည္းအားလံုးမႇာ
ရႇိခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ အျပစ္ဆိုစရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့၊
တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း လက္နက္ကိုင္ တုိက္ခိုက္ေနတဲ့ အေျခအေနမႇာ
ဒါမ်ဳိးေတြဟာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္သာ ျဖစ္တယ္။
တိုးတိုးသားမဟုတ္
ခုအခ်ိန္မႇာေတာ့
ဒီမိုကေရစီ ဆိုတဲ့ စကားဟာ ႏႇစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာရတဲ့ 'တိုးတုိးသား'
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာရ အစိုးရ ကိုယ္တိုင္က ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တဖြဖြေျပာေနတဲ့စကား
ျဖစ္ေနၿပီ။ လတ္တေလာေလးမႇာတင္ အစိုးရအဖြဲ႕က ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ဦးေအာင္ၾကည္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုၿပီး 'ျပည္သူလူထု
ကိုယ္စိတ္ႏႇစ္ပါး ခ်မ္းသာေစေရး အတြက္ ႏႇစ္ဖက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည့္
အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္' ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္
ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ သတင္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္စိထဲမႇာေတာ့ ႏႇစ္ဖက္ ပူးေပါင္း
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရႇိေနတာကို ျမင္ေနတာေၾကာင့္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ကေလး ခပ္ေရးေရး သန္းလာတယ္။
အျပန္အလႇန္ေလးစား
ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အတြက္ ပထမဆံုး လိုအပ္ခ်က္က ႏႇစ္ဖက္စလံုး ဒါမႇမဟုတ္ သံုးဖက္ေလးဖက္စလံုးရဲ႕ စိတ္အခံေတြမႇာ သူ႔ဘက္ငါ့ဘက္ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
သူ႔ဘက္ငါ့ဘက္ဆိုတဲ့ အေျခခံ ကေန တစ္ဆင့္တက္ၿပီး 'ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ'ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေပၚထြက္လာေစပါတယ္။
မတူျခားနားတဲ့
အယူအဆေတြ ကိုယ္စီ ရႇိေနၾကတာကို အျပန္အလႇန္ အသိအမႇတ္ျပဳ ေလးစားၿပီး
တူညီတဲ့ပန္းတုိင္ အတြက္ အတူ လက္တြဲလုပ္လို႔ ရတာေတြကို အတူ တြဲလုပ္ျခင္းဟာ
ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏႇစ္သာရ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔
ၾကားမႇာ ကြဲလြဲခ်က္ေတြ ရႇိေနတာကို လတ္တေလာ မကိုင္တြယ္ၾကေသးဘဲ
တူညီခ်က္ေတြကိုရႇာၿပီး အရင္ဆံုး ကိုင္တြယ္သင့္ၾကတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
အားရႇိသူႏုိင္ျမဲ
ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ
ရႇိေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းအားလံုးမႇာ မတူညီတဲ့ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ေတြ ရႇိေနၾကေပမယ့္
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီး တည္ေထာင္ခ်င္တယ္ ဆိုရာမႇာ တူၾကတယ္။ အားလံုးဟာ
ကိုယ့္တုိင္းျပည္နဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ခ်စ္ၾကတယ္။တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိး
ေပ်ာက္မသြားဖို႔ အသက္ေပး ကာကြယ္ၾကမယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္မႇာ တူၾကတယ္။
ဒီတူညီခ်က္ေတြေပၚ အေျခခံၿပီး ေရႇ႕ဆက္ လုပ္စရာေတြ လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္လုိ႔
ရတယ္။ အႏၲရာယ္ေတြကို စုေပါင္းကာကြယ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ဆိုတာက လူဦးေရ ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ မ်ားျပားတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးႏႇစ္ခုၾကားမႇာ
ညပ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံ ေသးေသးေလး တစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရဟာ
သူတို႔ ႏုိင္ငံႀကီးႏႇစ္ခုကျပည္နယ္တစ္ခုရဲ႕ လူဦးေရေလာက္ေတာင္ ရႇိတာ
မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးက ဒီမိုကေရစီေခတ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေအာ္ေနေအာ္ေန တကယ္ေတာ့ 'အားရႇိသူ အႏိုင္ရစျမဲ' (might is right)ဆိုတဲ့
စစ္ဘုရင္၀ါဒက ႀကီးစိုးေနဆဲ ျဖစ္တယ္။
အႏၲရာယ္ေတြ ရႇိေနတယ္
လူဦးေရနည္းၿပီး စီးပြားေရးအရ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အဖို႔ စီးပြားေရး အရ၊ လူမႈေရးအရ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ ဘက္ေပါင္းစံုက ၀ါးၿမိဳခံရႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ အျမဲတမ္း ရႇိေနတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေျမေပၚေျမေအာက္
သယံဇာတေတြနဲ႔
သစ္ေတာ၀ါးေတာႀကီးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ့္ အႏၲရာယ္လည္း ရႇိေနတယ္။ အဲဒီေနာက္က
ကပ္ပါလာတဲ့ ဥတုရာသီ ေဖာက္ျပန္မႈေတြနဲ႔ အယ္လ္နီညိဳတို့၊ လာနီညာ တို႔ရဲ႕
အႏၲရာယ္ေတြလည္း ရႇိေနတယ္။ ဒီလို အႏၲရာယ္ေတြ က်ေရာက္လာရင္ အစိုးရ
တစ္ဖြဲ႕တည္း ခံရမႇာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြသာ ခံရမႇာ
မဟုတ္ဘူး။ တစ္တုိင္းတစ္ျပည္လံုး ျပည္သူေတြအားလံုး ခံၾကရမႇာ။ သဘာ၀ေဘးဆိုး
ကပ္ဆိုးေတြ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလို လူလုပ္ ေဘးဆိုးကပ္ဆိုးေတြကလည္း ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းပါတယ္။
မလြဲဧကံ
ဒီအႏၲရာယ္ေတြကို
ဘံုရန္သူအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး 'အေရးႀကီးက ေသြးစည္းၾက' ဆိုသလို အားလံုး
လက္တြဲ ကာကြယ္ၾကဖို႔ လိုတယ္။ 'ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ' စိတ္ဓာတ္ေတြ
စြန္႔ပစ္ၿပီး ခံစရာရႇိရင္ အားလံုး အတူတူ ခံၾကရမႇာပဲ။ အားလံုး
'ဆိုးတူေကာင္းဘက္'ေတြပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ေမြးၾကရမယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး
သံသယစိတ္ေတြနဲ႔ တံဆိပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္၊ နာမည္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးေနတာေတြ
ရပ္ပစ္ၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး မေပ်ာက္ဖို႔ ဆိုတဲ့စိတ္ တစ္မ်ဳိးတည္းနဲ႔
ေဆာင္ရြက္သြားၾကရင္ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ
ျဖစ္ၾကရမႇာ မလြဲဧကံပါပဲလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
(လူထုစိန္၀င္း)
