ႏိုင္ငံေရးမလုပ္တဲ့သေဘာ မဟုတ္ဘူး
ဒီလုိ မယူဆတာက ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ မႏွစ္သက္လုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လံုးဝ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနလုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာ အလုပ္ လုပ္ရင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး သတင္းေတြေရးသလုိ သံုးသပ္ ေဝဖန္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ေတြလည္း ေရးခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးစံုနဲ႔လည္း ထိေတြ႔ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံေရး ပါတီတခုထဲ ပါဝင္ၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယူဆထားတာ ျဖစ္တယ္။ လံုးဝ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ဘူးဆုိတဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလွခါးထမ္း ေကာ္ပံုးဆြဲ
တကယ္ကေတာ့ အရြယ္မေရာက္မီကတည္းက ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ျပည့္ခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မဲေပးႏုိင္တဲ့အရြယ္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေခတ္က အစဥ္အလာတုိင္း ေကာလိပ္ေရာက္တာနဲ႔ တပ္ဦး အဖဲြ႔ဝင္ တန္းျဖစ္သြားၿပီး ေလွခါးထမ္း ေကာ္ပံုးဆြဲ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာတုိက္ေရာက္ေတာ့လည္း တကသ ေရြးေကာက္ပဲြ သတင္းေတြ ေရးလုိက္၊ ဖဆပလ၊ ပမညတ ဌာနခ်ဳပ္ေတြသြားလုိက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြနဲ႔ ေထြးလံုး ရစ္ပတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ပမညတထဲ ေရာက္သူေရာက္၊ ဖဆပလထဲ ေရာက္သူေရာက္၊ ဗကပျဖစ္သူျဖစ္၊ အလံနီျဖစ္သူျဖစ္ ေနာက္ဆံုး မဆလျဖစ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ဘယ္ထဲမွ ေရာက္မသြားခဲ့ဘူး။ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။
ႏိုင္ငံဝန္ ထမ္းတာခ်င္းအတူတူ
ပါတီဆုိင္းဘုတ္တခုေအာက္ ေရာက္သြားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ႏုိင္ငံေရးသမား မျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ခံယူထားတယ္။ စာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္းဆုိတာ၊ ႏုိင္ငံရဲ႕ေလးခုေျမာက္မ႑ိဳင္ မဟုတ္လား။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးဆုိတဲ့ တျခားမ႑ိဳင္မ်ားနည္းတူ ႏုိင္ငံ့ဝန္ကို အတူတကြ ထမ္းေဆာင္ေနရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းသမားဆုိတာလည္း အစိုးရအဖဲြ႔ထဲက ဝန္ႀကီး ဝန္ကေလးေတြလုိ၊ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္က တရားသူႀကီးေတြလုိ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ေတြလုိ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနၾကသူေတြပဲလုိ႔ ယူဆတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကသလုိ၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလည္း ေထာင္ထဲေရာက္ၾကရတာပါပဲ။
ကုိယ္ပုိင္ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ အလုပ္ လုပ္တတ္ေစခ်င္
အခ်ိန္အခါ တခုက ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ လုပ္တာလည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို ထမင္းစား ေရေသာက္ အဂၤလိပ္စကား တတ္႐ံုေလာက္ သင္ေပးတာမဟုတ္ဘဲ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ၿပီး အရာရာကို ကိုယ္ပိုင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခဲြျခမ္း စိတ္ျဖာေဝဖန္ သံုးသပ္တတ္ေအာင္ ကူညီေပးတာ ျဖစ္တယ္။
ေဖာ္ဂြတ္သြားသူေတြ
အဲဒီေခတ္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တန္းလာတက္လာသူ အမ်ားစုက ႏုိင္ငံရပ္ျခား တုိင္းျပည္ အသီးသီးကို အၿပီးတုိင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ (Far good) သြားေရာက္ၾကမယ့္သူေတြ မ်ားတယ္။ အခုေခတ္လုိ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးေလ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီလုိ အၿပီးအပိုင္သြားၾကမယ့္သူေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတ့ဲအခ်က္ေတြ အေသးစိတ္ေျပာျပၿပီး "Home Sweet Home" ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာထက္ ေကာင္းတဲ့ေနရာ၊ ဘယ္မွာမွမရွိဆုိတဲ့ကဗ်ာကို တသုတ္ၿပီး တသုတ္ အဆက္မျပတ္ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔ ႏုိင္ငံျခားထြက္တဲ့အခါမွာလည္း "Home Sweet Home" ဆုိတဲ့ ေကာက္႐ိုး ပန္းခ်ီကားကို လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕တပည့္ေတြရဲ႕အိမ္မွာ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတာကို သူတုိ႔က ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ပို႔ၾကတယ္။ အေဝးေရာက္ေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို မေမ့ၾကေသးပါလားဆုိၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ရတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားဆုိတာ
ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးပါတီဝင္မွ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး အမတ္လုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ခ်င္တဲ့ ပရဟိတစိတ္ ရွိသူမွန္သမွ် ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္၊ ဘာအလုပ္ လုပ္လုပ္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ ရပါတယ္။ စကားလံုး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ လူနားလည္ရခက္တဲ့ ေဝါဟာရေတြ မသံုးဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံအတြက္တို႔၊ ျပည္သူအတြက္တုိ႔ ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြ မေျပာဘဲနဲ႔ အမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူမ်ဳိးကိုမွ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္းလုိ႔ ေခၚႏုိင္တာ ျဖစ္တယ္။ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္း ကြၽတ္တမ္းဝင္ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရဟႏၱာပဲလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ ဆုိတဲ့စကား အရွိသားမဟုတ္လား။
ည့ံတဲ့စာေရးဆရာ
စာေတြ ေပေတြေရးတဲ့အခါမွာလည္း အခ်စ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဆုိလုိတဲ့ အခ်စ္ဆုိတာက ဒီလုိဟာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ စာေရးဆရာက ေရးျပေနရင္၊ အဲဒီ စာေရးဆရာဟာ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္တယ္။ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ စာေရးဆရာဆုိရင္ အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးတလံုးမွ မသံုးဘဲနဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာျပႏုိင္ရမယ္။ ေရွးအခါက ဇာတ္သဘင္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားဟာ ခုေခတ္လုိ ပစၥည္းကိရိယာေတြရဲ႕ အကူအညီ မပါဘဲနဲ႔ အဆုိအေျပာ အမူအရာေတြနဲ႔တင္ ဇာတ္႐ုပ္မ်ဳိးစံုကို ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ သြားႏုိင္ၾကတယ္။ ေဇာတိက သူေဌးႀကီးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတဲ့အခါမွာလည္း ဇာတ္ေသတၲာႀကီးေပၚ ထိုင္ရင္းနဲ႔ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္က သူေဌးႀကီးအျဖစ္ ျမင္သြားေအာင္ သ႐ုပ္ေဖာ္ႏုိင္ၾကတယ္။ ခုေခတ္လုိ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြ ဇာတ္ခံုမွာတင္ၿပီးျပစရာ မလုိပါဘူး။
စံျပဳအပ္တဲ့ ပန္းသာမစာအု
ဆင္းရဲသား ကာကဝလိယ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာလည္း ေတာင္ရွည္ပုဆုိးနဲ႔ ဖဲအက်ႌလက္တုိ ဝတ္ၿပီး အဆုိအေျပာနဲ႔ ဆင္းရဲသားသ႑ာန္ထြက္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ခုေခတ္လုိ သ႐ုပ္မွန္ျဖစ္ဖုိ႔ ဆုိၿပီး နံငယ္ပိုင္းနဲ႔ စုတ္ျပတ္ ဖာေထးထားတဲ့ အက်ႌဝတ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ျပတာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူး။ ခုေခတ္က ဝတ္တာ စားတာသာ ဆင္းရဲသားနဲ႔ တူတာ၊ ေျပာပုံဆုိပံုနဲ႔ မ်က္ႏွာေပးကေတာ့ ဆင္းရဲသား သ႐ုပ္နည္းနည္းမွ မေပၚပါဘူး။ မွန္တာ ေျပာရရင္ ဒီေခတ္မွာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ပီျပင္ေအာင္ ေရးႏုိင္တဲ့ စာေရးဆရာ မရွိသေလာက္ ရွားတယ္လုိ႔ေတာင္ ဆုိႏိုင္တယ္။ ေရွးက ဆရာသခင္ဘေသာင္းရဲ႕ ‘ပန္းသာမစာအု’ ဝတၴဳႀကီးဟာ ႏုိင္ငံျခားဝတၴဳကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ဝတၴဳ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြ ပီျပင္လြန္းလုိ႔ ဖတ္သူတိုင္းက ျမန္မာဝတၴဳလုိ႔ပဲ မွတ္ထင္ခဲ့ၾကရတယ္။
ၾကယ္နီ၊ ေအာင္စိုးတုိ႔စာေတြ
အလားတူပဲ ၾကယ္နီရဲ႕ တံငါဝတၴဳေတြထဲက ကိုေဒါင္းစိန္ ဆုိရင္လည္း တကယ့္ကို တံငါလုိေတြး၊ တံငါလုိ ေျပာၿပီး၊ တံငါလုိပဲ ျပဳမူတာေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ တံငါဝတၴဳေတြထဲမွာ တံခြန္စိုက္ေနႏုိင္ခဲ့တယ္။ အညာသား စာေရးဆရာ ေအာင္စိုးရဲ႕ ေညာင္ဦးနယ္ တက္မရြာက အဘဖုိးစံ႐ံုနဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ကုန္းေခါင္ေခါင္ အညာေဒသက ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ စ႐ုိက္ေတြဟာလည္း ပီျပင္လြန္းတာေၾကာင့္ ႐ႈမဝ ေခတ္အခါက ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးေတြရဲ႕ အသည္းစြဲလုိ႔ဆုိၾကရတဲ့ တင့္တယ္တုိ႔ ဝတၴဳေတြနဲ႔အၿပိဳင္ စာဖတ္ပရိသတ္က စဲြမက္ခဲ့ၾကရတယ္။
ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ိုက္တျခားစီ
ခုေခတ္ ဝတၴဳေတြ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ဖတ္ၿပီးစိတ္ပ်က္ရတာပဲ မ်ားတယ္။ ကိုေဒါင္းစိန္တုိ႔၊ ဖိုးစံ႐ံုတုိ႔လုိ ရင္ထဲမွ စဲြေနရစ္တာမ်ဳိး မေတြ႔ရဘူး။ ေက်းလက္က ဆင္းရဲသား လယ္သမား၊ ဒါမွမဟုတ္ လယ္သူမေလးအေၾကာင္း ေရးေတာ့ေရးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေကာင္နာမည္က စၿပီး ေက်းလက္ မဆန္ေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြလုိ နာမည္ဆန္းဆန္းေတြျဖစ္ၿပီး ေျပာၾကတဲ့စကားေတြကလည္း ကဗ်ာဆန္ဆန္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ထဲက စကားေတြလုိျဖစ္ေနေတာ့ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ိုက္က ဘာမွကို မဆုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ရင္ထဲ စဲြေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီး ပိုဆုိးတာက အခ်စ္ အခ်စ္ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြ ဘံုးေဘာလေအာ ပါေနေပမယ့္ တကယ့္ အခ်စ္ဆုိတာ မေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္တယ္။ စကားအေနနဲ႔သာ အခ်စ္ အခ်စ္နဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြက ေျပာေနၾကတာ၊ စာေရးဆရာ ကိုယ္တုိင္ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာမွန္းသိပံုမရဘူး။
ဘယ္သူ ႏိုင္ငံေရးသမား စစ္စစ္လဲ
စာေရးဆရာက သူတုိ႔သိပ္ဆင္းရဲၾကပါတယ္လုိ႔ တခြန္းမွဝင္မေျပာဘဲနဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းအေၾကာင္းေပၚေအာင္ ေရးႏုိင္မွ အခ်စ္ဆုိတဲ့စကားလံုး တလံုးမွမပါဘဲနဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေပၚေအာင္ဖဲြ႔ႏိုင္မွ စာေရးေကာင္းလုိ႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ အလားတူပါပဲ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ တခြန္းမွမေျပာဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အခု ေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမားနာမည္ခံၿပီး ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဘဲ ကိုယ့္အေရးကိုသာလုပ္တဲ့သူမ်ဳိးရွိသလုိ ႏုိင္ငံေရးသမား နာမည္မခံေပမယ့္ ကိုယ့္အေရးကို လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လူအမ်ားအေရး၊ ႏုိင္ငံအေရးကို လုပ္တဲ့သူမ်ဳိးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားစစ္စစ္လဲဆုိတာ ေဘးက အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ သိသာပါတယ္။
ေလွခါးထမ္း ေကာ္ပံုးဆြဲ
တကယ္ကေတာ့ အရြယ္မေရာက္မီကတည္းက ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ျပည့္ခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မဲေပးႏုိင္တဲ့အရြယ္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေခတ္က အစဥ္အလာတုိင္း ေကာလိပ္ေရာက္တာနဲ႔ တပ္ဦး အဖဲြ႔ဝင္ တန္းျဖစ္သြားၿပီး ေလွခါးထမ္း ေကာ္ပံုးဆြဲ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာတုိက္ေရာက္ေတာ့လည္း တကသ ေရြးေကာက္ပဲြ သတင္းေတြ ေရးလုိက္၊ ဖဆပလ၊ ပမညတ ဌာနခ်ဳပ္ေတြသြားလုိက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြနဲ႔ ေထြးလံုး ရစ္ပတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ပမညတထဲ ေရာက္သူေရာက္၊ ဖဆပလထဲ ေရာက္သူေရာက္၊ ဗကပျဖစ္သူျဖစ္၊ အလံနီျဖစ္သူျဖစ္ ေနာက္ဆံုး မဆလျဖစ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ဘယ္ထဲမွ ေရာက္မသြားခဲ့ဘူး။ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။
ႏိုင္ငံဝန္ ထမ္းတာခ်င္းအတူတူ
ပါတီဆုိင္းဘုတ္တခုေအာက္ ေရာက္သြားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ႏုိင္ငံေရးသမား မျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ခံယူထားတယ္။ စာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္းဆုိတာ၊ ႏုိင္ငံရဲ႕ေလးခုေျမာက္မ႑ိဳင္ မဟုတ္လား။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးဆုိတဲ့ တျခားမ႑ိဳင္မ်ားနည္းတူ ႏုိင္ငံ့ဝန္ကို အတူတကြ ထမ္းေဆာင္ေနရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းသမားဆုိတာလည္း အစိုးရအဖဲြ႔ထဲက ဝန္ႀကီး ဝန္ကေလးေတြလုိ၊ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္က တရားသူႀကီးေတြလုိ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ေတြလုိ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနၾကသူေတြပဲလုိ႔ ယူဆတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကသလုိ၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလည္း ေထာင္ထဲေရာက္ၾကရတာပါပဲ။
ကုိယ္ပုိင္ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ အလုပ္ လုပ္တတ္ေစခ်င္
အခ်ိန္အခါ တခုက ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ လုပ္တာလည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို ထမင္းစား ေရေသာက္ အဂၤလိပ္စကား တတ္႐ံုေလာက္ သင္ေပးတာမဟုတ္ဘဲ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ၿပီး အရာရာကို ကိုယ္ပိုင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခဲြျခမ္း စိတ္ျဖာေဝဖန္ သံုးသပ္တတ္ေအာင္ ကူညီေပးတာ ျဖစ္တယ္။
ေဖာ္ဂြတ္သြားသူေတြ
အဲဒီေခတ္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တန္းလာတက္လာသူ အမ်ားစုက ႏုိင္ငံရပ္ျခား တုိင္းျပည္ အသီးသီးကို အၿပီးတုိင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ (Far good) သြားေရာက္ၾကမယ့္သူေတြ မ်ားတယ္။ အခုေခတ္လုိ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးေလ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီလုိ အၿပီးအပိုင္သြားၾကမယ့္သူေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတ့ဲအခ်က္ေတြ အေသးစိတ္ေျပာျပၿပီး "Home Sweet Home" ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာထက္ ေကာင္းတဲ့ေနရာ၊ ဘယ္မွာမွမရွိဆုိတဲ့ကဗ်ာကို တသုတ္ၿပီး တသုတ္ အဆက္မျပတ္ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔ ႏုိင္ငံျခားထြက္တဲ့အခါမွာလည္း "Home Sweet Home" ဆုိတဲ့ ေကာက္႐ိုး ပန္းခ်ီကားကို လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕တပည့္ေတြရဲ႕အိမ္မွာ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတာကို သူတုိ႔က ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ပို႔ၾကတယ္။ အေဝးေရာက္ေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို မေမ့ၾကေသးပါလားဆုိၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ရတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားဆုိတာ
ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးပါတီဝင္မွ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး အမတ္လုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ခ်င္တဲ့ ပရဟိတစိတ္ ရွိသူမွန္သမွ် ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္၊ ဘာအလုပ္ လုပ္လုပ္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ ရပါတယ္။ စကားလံုး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ လူနားလည္ရခက္တဲ့ ေဝါဟာရေတြ မသံုးဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံအတြက္တို႔၊ ျပည္သူအတြက္တုိ႔ ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြ မေျပာဘဲနဲ႔ အမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူမ်ဳိးကိုမွ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္းလုိ႔ ေခၚႏုိင္တာ ျဖစ္တယ္။ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္း ကြၽတ္တမ္းဝင္ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရဟႏၱာပဲလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ ဆုိတဲ့စကား အရွိသားမဟုတ္လား။
ည့ံတဲ့စာေရးဆရာ
စာေတြ ေပေတြေရးတဲ့အခါမွာလည္း အခ်စ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဆုိလုိတဲ့ အခ်စ္ဆုိတာက ဒီလုိဟာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ စာေရးဆရာက ေရးျပေနရင္၊ အဲဒီ စာေရးဆရာဟာ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္တယ္။ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ စာေရးဆရာဆုိရင္ အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးတလံုးမွ မသံုးဘဲနဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာျပႏုိင္ရမယ္။ ေရွးအခါက ဇာတ္သဘင္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားဟာ ခုေခတ္လုိ ပစၥည္းကိရိယာေတြရဲ႕ အကူအညီ မပါဘဲနဲ႔ အဆုိအေျပာ အမူအရာေတြနဲ႔တင္ ဇာတ္႐ုပ္မ်ဳိးစံုကို ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ သြားႏုိင္ၾကတယ္။ ေဇာတိက သူေဌးႀကီးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတဲ့အခါမွာလည္း ဇာတ္ေသတၲာႀကီးေပၚ ထိုင္ရင္းနဲ႔ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္က သူေဌးႀကီးအျဖစ္ ျမင္သြားေအာင္ သ႐ုပ္ေဖာ္ႏုိင္ၾကတယ္။ ခုေခတ္လုိ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြ ဇာတ္ခံုမွာတင္ၿပီးျပစရာ မလုိပါဘူး။
စံျပဳအပ္တဲ့ ပန္းသာမစာအု
ဆင္းရဲသား ကာကဝလိယ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာလည္း ေတာင္ရွည္ပုဆုိးနဲ႔ ဖဲအက်ႌလက္တုိ ဝတ္ၿပီး အဆုိအေျပာနဲ႔ ဆင္းရဲသားသ႑ာန္ထြက္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ခုေခတ္လုိ သ႐ုပ္မွန္ျဖစ္ဖုိ႔ ဆုိၿပီး နံငယ္ပိုင္းနဲ႔ စုတ္ျပတ္ ဖာေထးထားတဲ့ အက်ႌဝတ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ျပတာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူး။ ခုေခတ္က ဝတ္တာ စားတာသာ ဆင္းရဲသားနဲ႔ တူတာ၊ ေျပာပုံဆုိပံုနဲ႔ မ်က္ႏွာေပးကေတာ့ ဆင္းရဲသား သ႐ုပ္နည္းနည္းမွ မေပၚပါဘူး။ မွန္တာ ေျပာရရင္ ဒီေခတ္မွာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ပီျပင္ေအာင္ ေရးႏုိင္တဲ့ စာေရးဆရာ မရွိသေလာက္ ရွားတယ္လုိ႔ေတာင္ ဆုိႏိုင္တယ္။ ေရွးက ဆရာသခင္ဘေသာင္းရဲ႕ ‘ပန္းသာမစာအု’ ဝတၴဳႀကီးဟာ ႏုိင္ငံျခားဝတၴဳကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာျပန္ထားတဲ့ဝတၴဳ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြ ပီျပင္လြန္းလုိ႔ ဖတ္သူတိုင္းက ျမန္မာဝတၴဳလုိ႔ပဲ မွတ္ထင္ခဲ့ၾကရတယ္။
ၾကယ္နီ၊ ေအာင္စိုးတုိ႔စာေတြ
အလားတူပဲ ၾကယ္နီရဲ႕ တံငါဝတၴဳေတြထဲက ကိုေဒါင္းစိန္ ဆုိရင္လည္း တကယ့္ကို တံငါလုိေတြး၊ တံငါလုိ ေျပာၿပီး၊ တံငါလုိပဲ ျပဳမူတာေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ တံငါဝတၴဳေတြထဲမွာ တံခြန္စိုက္ေနႏုိင္ခဲ့တယ္။ အညာသား စာေရးဆရာ ေအာင္စိုးရဲ႕ ေညာင္ဦးနယ္ တက္မရြာက အဘဖုိးစံ႐ံုနဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ကုန္းေခါင္ေခါင္ အညာေဒသက ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ စ႐ုိက္ေတြဟာလည္း ပီျပင္လြန္းတာေၾကာင့္ ႐ႈမဝ ေခတ္အခါက ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးေတြရဲ႕ အသည္းစြဲလုိ႔ဆုိၾကရတဲ့ တင့္တယ္တုိ႔ ဝတၴဳေတြနဲ႔အၿပိဳင္ စာဖတ္ပရိသတ္က စဲြမက္ခဲ့ၾကရတယ္။
ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ိုက္တျခားစီ
ခုေခတ္ ဝတၴဳေတြ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ဖတ္ၿပီးစိတ္ပ်က္ရတာပဲ မ်ားတယ္။ ကိုေဒါင္းစိန္တုိ႔၊ ဖိုးစံ႐ံုတုိ႔လုိ ရင္ထဲမွ စဲြေနရစ္တာမ်ဳိး မေတြ႔ရဘူး။ ေက်းလက္က ဆင္းရဲသား လယ္သမား၊ ဒါမွမဟုတ္ လယ္သူမေလးအေၾကာင္း ေရးေတာ့ေရးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေကာင္နာမည္က စၿပီး ေက်းလက္ မဆန္ေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြလုိ နာမည္ဆန္းဆန္းေတြျဖစ္ၿပီး ေျပာၾကတဲ့စကားေတြကလည္း ကဗ်ာဆန္ဆန္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ထဲက စကားေတြလုိျဖစ္ေနေတာ့ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ိုက္က ဘာမွကို မဆုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ရင္ထဲ စဲြေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီး ပိုဆုိးတာက အခ်စ္ အခ်စ္ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြ ဘံုးေဘာလေအာ ပါေနေပမယ့္ တကယ့္ အခ်စ္ဆုိတာ မေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္တယ္။ စကားအေနနဲ႔သာ အခ်စ္ အခ်စ္နဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြက ေျပာေနၾကတာ၊ စာေရးဆရာ ကိုယ္တုိင္ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာမွန္းသိပံုမရဘူး။
ဘယ္သူ ႏိုင္ငံေရးသမား စစ္စစ္လဲ
စာေရးဆရာက သူတုိ႔သိပ္ဆင္းရဲၾကပါတယ္လုိ႔ တခြန္းမွဝင္မေျပာဘဲနဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းအေၾကာင္းေပၚေအာင္ ေရးႏုိင္မွ အခ်စ္ဆုိတဲ့စကားလံုး တလံုးမွမပါဘဲနဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေပၚေအာင္ဖဲြ႔ႏိုင္မွ စာေရးေကာင္းလုိ႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ အလားတူပါပဲ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ တခြန္းမွမေျပာဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အခု ေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမားနာမည္ခံၿပီး ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဘဲ ကိုယ့္အေရးကိုသာလုပ္တဲ့သူမ်ဳိးရွိသလုိ ႏုိင္ငံေရးသမား နာမည္မခံေပမယ့္ ကိုယ့္အေရးကို လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လူအမ်ားအေရး၊ ႏုိင္ငံအေရးကို လုပ္တဲ့သူမ်ဳိးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားစစ္စစ္လဲဆုိတာ ေဘးက အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ သိသာပါတယ္။
လူထုစိန္ဝင္း
