xmlns:fb="https://www.facebook.com/2008/fbml"> Voice Of Myanmar: သမိုင္းကိုဘယ္သူဖန္တီးတာလဲ

Friday, December 17, 2010

သမိုင္းကိုဘယ္သူဖန္တီးတာလဲ

သမုိင္းကိုဖန္တီးတာ ဘယ္သူလဲ။ လူစြမ္းေကာင္းေတြလား၊ ျပည္သူျပည္သား လူအမ်ားလား။ ဒီေမးခြန္းကို အျငင္းပြားခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ ေယဘုယ်ျခံဳၿပီးေျပာရရင္ လက္ယာသမားေတြက ႐ုစဗဲ့လို၊ ခ်ာခ်ီလို ဧရာမ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက သမုိင္းကိုဖန္တီးပံုေဖာ္တာလို႔ဆိုၾကၿပီး လက္ဝဲသမားေတြက သမိုင္းဖန္တီးရွင္ဟာ ျပည္သူေတြသာျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကတယ္။












အေျဖမထြက္တဲ့ ျငင္းခုန္မႈ


ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျငင္းပြားခဲ့ၾကေပမယ့္ အေျဖထြက္မလာဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ကိုယ့္အယူအဆကိုယ္ ခိုင္ခုိင္မာမာ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ကုန္ဆံုးခါနီး ေနာက္ဆံုးဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ္တစ္ရာစုရဲ႕ ပထမဆံုး ဆယ္စုႏွစ္မ်ား အတြင္းေရာက္ေတာ့ နည္းပညာတိုးတက္မႈမ်ားဟာ မၾကံဳစဖူး အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား ျဖစ္လာခဲ့တယ္။


အထူးသျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္ ဆက္သြယ္ေရးပညာရပ္ တိုးတက္မႈေၾကာင့္ အခ်ိန္နဲ႔ အကြာအေဝးဆိုတာ လူေတြအတြက္ အတားအဆီးတခုသဖြယ္ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး။ ကမၻာ့အေရွ႕စြန္းနဲ႔ အေနာက္စြန္းမွာေနသူ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး စကားေျပာႏိုင္ၾကတယ္။ လန္ဒန္က ေဘာလံုးကြင္းမွာ ကန္ေနတဲ့ ေဘာလံုးပြဲကို လန္ဒန္သားေတြနဲ႔ တခ်ိန္တည္း ဝါးဘေလာက္ေသာက္ ရြာသားေတြလည္း ၾကည့္ႏိုင္တယ္။




သူေဌးသမီးရွာဖို႔ မလို


အင္တာနက္နဲ႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္နည္းပညာေတြက အခ်ိန္နဲ႔အကြာအေဝးကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ လုပ္လုိက္ႏိုင္ၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ အဆင့္ျမင့္ ပညာရပ္ေတြ သင္ယူဖို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားႀကီးခံစရာ မလိုေတာ့သလို သူေဌးသမီး အပ်ဳိႀကီးကို ထမင္းထုပ္သိုးေအာင္ လိုက္ရွာစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးကို တလေလာက္ ၾကာေအာင္စီးၿပီး ဘိလပ္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးအေရာက္သြားေနဖို႔လည္း မလိုေတာ့ဘူး။


အိုးမကြာ အိမ္မကြာနဲ႔ သင္ယူခ်င္တဲ့ ပညာရပ္ကို အြန္လိုင္းက သင္လို႔ရေနၿပီ။ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ႀကီးက ဘြဲ႔ယူခ်င္သလား၊ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ႀကီးကပဲ ယူခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေမရိကန္မွ အေမရိကန္ဆိုလည္း ဟားဗတ္က ယူမလား၊ ေယးလ္နဲ႔စတန္းဖို႔က ယူမလား။ ပရင့္စတန္နဲ႔ ဘာကေလက ယူမလား။ ႀကိဳက္ရာေရြးယူလို႔ ရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာတလံုး ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္။ တျခား ဘာမွ မလိုဘူး။ ပိုက္ဆံလည္း မ်ားမ်ားစားစား မကုန္ဘူး။




ဣစၦာသယ ဓာတ္လံုး


လူေတြကဒီေခတ္ကို နည္းပညာေခတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပညာေခတ္ လို႔ ေခၚတယ္။ လက္ကိုင္ တယ္လီဖုန္းေလး တလံုးရွိရင္လုပ္ခ်င္တာကို ဘယ္သူမဆို စိတ္ရွိတိုင္းလုပ္ႏိုင္တယ္။


႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ႐ုပ္ရွင္႐ံုသြားဖို႔ မလိုဘူး။ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔ ကက္ဆက္ေတြ၊ ဓာတ္စက္ေတြရွိဖို႔ မလိုဘူး။ အင္တာနက္သံုးဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာရွာစရာ မလိုဘူး။ စာဖတ္ခ်င္လို႔ စာၾကည့္တိုက္ သြားစရာမလိုဘူး။ ေစ်းဝယ္ဖို႔ ကုန္တိုက္ႀကီးမွာ ေျခေညာင္းခံ ေလွ်ာက္စရာမလိုဘူး။ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးတလံုးရွိ႐ံုနဲ႔ ဘာမဆို လုပ္လုိ႔ရတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာ ဒီေခတ္ရဲ႕ ဣစၦာသယ ဓာတ္လံုးျဖစ္တယ္။




ဥံဳဖြဆို အကုန္ျဖစ္


ဖုန္းတလံုးနဲ႔ ဘာမဆိုလုပ္လို႔ရတဲ့အတြက္ လူတုိင္းဟာ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္လာတယ္။ ဥံဳဖြဆိုၿပီး ဘာမဆို ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔ လူစြမ္းေကာင္းေတြရဲ႕ေခတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ဒီေခတ္က ျပည္သူ႔အာဏာ (People Power) ေခတ္ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူေတြက ေႂကြးေၾကာ္ၾကတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္ေလာက္ေအာင္လည္း နည္းပညာေတြက တေန႔တျခား တိုးတက္လာတယ္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕က ႏွလံုးခြဲစိတ္ကုသဖို႔ လိုတဲ့လူနာကို နယူးေယာက္ေဆး႐ံုက ႏွလံုးခြဲစိတ္ကုဆရာဝန္ႀကီးက ကြန္ပ်ဴတာကတဆင့္ တိုက်ဳိေဆး႐ံုခြဲစိတ္ခန္းထဲက စက္႐ုပ္ကိုၫႊန္ၾကားေစခိုင္းၿပီး ခြဲစိတ္ကုသတဲ့ အေဝးထိန္းခြဲစိတ္မႈ (Virtual Surgery)ေတာင္ လုပ္လို႔ရေနၿပီျဖစ္တယ္။




အပိုင္စီးထားလို႔ မရေတာ့


ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ သတင္းမီဒီယာနယ္ပယ္မွာေတာင္ အခုဆို "လူထု သတင္းသမား"(Citizen Journalist) ဆိုတာေတြ တပံုႀကီး။ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ လက္ကိုင္ရွိတယ္ ဆိုၿပီး ေခါင္းတေမာ့ေမာ့၊ ရင္တေကာ့ေကာ့ လုပ္ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ 'ခက္ဖြယ္ရယ္ၾကံဳ၊ လက္နက္ကယ္စံုအညီနဲ႔' ဆိုတဲ့ လံၾကဳပ္သတင္းမ်ဳိးေတြလည္း လႊင့္ခ်င္တိုင္းလႊင့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ တိမ္ၾကားမင္းေခါင္ ေပၚေပါက္လာတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔လည္း လုပ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူး။


လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ေတြ႔ရသမွ် လူငယ္တိုင္းဟာ 'ဘေလာ့ဂါ' ေလးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဘက္စကားေပၚမွာ ကိုယ့္နားကပ္ထိုင္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း Facebook ကတဆင့္ ေဝဖန္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ မွန္မွန္ေရးေနတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ေရွးကလို 'ခြင္' တခြင္ကို အပိုင္စီးထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူတုိင္းရဲ႕ေခတ္၊ ျပည္သူ႔ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ။




ၾကက္တူေရြးလို


ဒါကိုရည္စူးၿပီး သူရဲေကာင္းတုိ႔ေခတ္၊ လူစြမ္းေကာင္းတို႔ေခတ္ ကုန္ဆံုးသြားၿပီ။ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီလို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူမ်ားက ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီ ေႂကြးေၾကာ္သူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ အယူအဆ ဒႆနရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မရွိတာပဲ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က သူမ်ားေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး၊ ၾကက္တူေရြးလို ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဟိုက နိဂံုးဆိုရင္ ဒီမွာလည္း အားလံုး နိဂံုးဆို လိုက္ေအာ္ၾကတာပဲ။ ေအာ္တဲ့သူ သံုး၊ ေလးေယာက္ ဆံုမိၿပီဆိုရင္ေတာ့ အားလံုး နိဂံုး၊ နိဂံုးနဲ႔ ယိမ္းကေနသလိုျဖစ္ေနေတာ့တယ္၊ လူရယ္စရာႀကီးေပါ့။




ေနာက္လိုက္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္


လူစြမ္းေကာင္းေခတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီလို႔ေအာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကပဲ သမုိင္းကို ျပည္သူေတြက ေရးတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ျပက္ရယ္ျပဳေျပာဆိုသံေတြ ထြက္လာတာတေလာေလးက ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလုိက္ရတယ္။ လူထုဆိုတာ အမ်ားစုက ေခါင္းေဆာင္ေတြေဖာက္တဲ့ လမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ခ်ာခ်ီလို၊ ႐ုစဗဲ့လို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္၊ ပညာတတ္ၿပီး အေျမာ္အျမင္ရွိသူေတြကိုသာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ရမယ္။ လူထုဆိုတာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ပညာရည္အဆင့္ နိမ့္က်တယ္။ ေခါင္းမေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းမေဆာင္သင့္ဘူးလို႔ ဆိုၾကၿပီး လူထုအေနနဲ႔က ေနာက္လိုက္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးၾကတယ္။




ေခါမ၊ ေရာမေခတ္ အယူအဆ


ပညာေခတ္ဆိုတဲ့စကားကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ေရေပၚဆီလူတန္းစား အခြင့္ထူးခံတစုက သူတို႔ရဲ႕ေရေပၚဆီေနရာကို ကာကြယ္ေနၾကတာပါ။ သူတုိ႔အယူအဆက ဘာနဲ႔ တူေနသလဲဆိုေတာ့ ပညာရွင္ေတြကသာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ေခါမေခတ္၊ ေရာမေခတ္က အယူအဆေတြနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။


ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုေခတ္လူထုဟာ ေခါမ၊ ေရာမေခတ္က ကြၽန္ေတြမဟုတ္ၾကေတာ့ ဘူးဆုိတာ သူတုိ႔မသိၾကဘူး။ ေရေပၚဆီ(အီလစ္)ေတြလိုပဲ အင္တာနက္ေခတ္၊ ပညာေခတ္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကုိလည္း နားမလည္ၾကဘူး။ လူငယ္ဘေလာ့ဂါေလးေတြက ဂ်ာနယ္တိုက္ထဲက အယ္ဒီတာႀကီးေတြထက္ေတာင္ နည္းပညာလိႈင္းေတြထဲမွာ ကူးခတ္လႈပ္ရွားႏိုင္ၾကတယ္။


လိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး၊ ေကာင္းေကာင္း စီးနင္းလိုက္ပါႏိုင္ ၾကတယ္ဆိုတာလည္း မသိၾကပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔တေတြက ငါမွတပါး တျခားမရွိဆိုတဲ့ တိမ္သလာေတြဖံုးၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ေနၾကတာကိုး။


ေအာက္ေျခလြတ္ေတာ့ လူေတြကို အထင္ေသးတယ္။ ေနရာတကာ အေပၚစီးက ၾကည့္တယ္။ လူေတြဟာ အသိဉာဏ္ ဗဟုသုတ နည္းၾကရွာတယ္။ ပညာမဲ့ၾက ရွာတယ္။ သနားပါတယ္။ ငါ မကယ္ ေသဖြယ္သာရွိေတာ့တယ္ လို႔ အထင္ေရာက္လာတယ္။




နားကေလာလြန္း


လူေတြကို အထင္ေသးတဲ့စိတ္နဲ႔အတူတူ တၿပိဳင္တည္းေပၚထြက္လာတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးလြန္းတဲ့စိတ္ ျဖစ္တယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ငါသာ သိတယ္။ ငါသာ တတ္တယ္။ ငါသာ လုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး ဘဝင္ျမင့္လာတယ္။ တတိုင္းတျပည္လံုးက လူေတြကို တပည့္လို႔ယူဆၿပီး ေနရာတိုင္း ဆရာႀကီး လုပ္ခ်င္တယ္။


ႏိုင္ငံေရးကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ့္မိသားစုတစု လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျပည္ပ ႏိုင္ငံေတြမွာေနၾကတဲ့ ျမန္မာတခ်ဳိ႕က ပိုဆိုးေသးတယ္။ သူတို႔မွ ပညာရွင္၊ သူတို႔မွ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္း။ ဟိုေရာက္မွ လက္ပူတိုက္ေပးတဲ့ သင္တန္းေတြ တက္၊ ဒီမိုကေရစီ သမၼာက်မ္းေတြ အာဂံုေဆာင္ၿပီး ၾကက္တူေရြးပညာရွင္ လုပ္ေနၾကတာ နားကေလာလြန္းလွတယ္။




ေၾကာက္လို႔ထြက္ေျပးတာ ဘယ္သူလဲ


ကိုယ့္ေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ႏိုင္ငံျခားသြားေနၾကတာ ေနပါ။ ဘာမွေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္။ ကိုယ့္စီးပြား ကိုယ္ရွာၿပီး ေအးေအးေနၾကပါ။ အထဲကလူေတြကို အတံုးအအေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး ဒီမိုကေရစီ ဂု႐ုႀကီးေတြ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ အထဲက လူေတြေၾကာက္ေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့စကားေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေျပာပါနဲ႔။ ေၾကာက္လို႔ထြက္ေျပးတာ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ တႏိုင္ငံလံုး သိၾကပါတယ္။ အင္တာနက္ေခတ္၊ ဂလိုဘယ္ေခတ္နဲ႔ ပါးစပ္က အျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ေအာ္ေနၾကေပမယ့္ အင္တာနက္ရဲ႕အစြမ္းကိုေတာ့ ဘာမွ ေသခ်ာေရရာသိၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဂု႐ုႀကီး လုပ္ေနၾကတာ။




ၿဖီးတာကို ၿဖီးမွန္းသိ


အင္တာနက္ကို ျမန္မာလူငယ္ေတြ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်တတ္ပါတယ္။ အဂၤလန္က၊ အေမရိကန္က၊ ၾသစေၾတးလ်က၊ စင္ကာပူက ကြန္ပ်ဴတာမဟာဘြဲ႔ ရတဲ့လူငယ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အင္တာနက္ကို အသံုးခ်ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပညာရပ္မ်ဳိးစံုကို ေလ့လာေနၾကပါတယ္။ လူေတြဟာ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာ မတံုး မအၾကေတာ့ဘူး။ ၿဖီးတာကို ၿဖီးမွန္း သိတယ္။ လိမ္တာကို လိမ္မွန္း သိတယ္။ ဘယ္သူေတြဟာ ျခံစည္း႐ိုး ေပၚခြထိုင္ၿပီး ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေပးစာ ကမ္းစာကို စားေသာက္ေနၾကတာလဲ ဆိုတာလည္း သိတယ္။ ဘယ္သူေတြ ႏွစ္ဖက္ခြၽန္ လုပ္ေနတာလဲဆိုတာလည္း သိတယ္။ ဒီေခတ္က (Citizen Journalist) လူထုသတင္းသမားေခတ္ေလ။ လူေတြၾကားမွာ သတင္းေတြဟာ မရပ္မနား အစုန္အဆန္ စီးဆင္းေနၾကပါတယ္။




ကြန္ရက္ထဲမွာ သိန္းခ်ီရွိ


သတင္းကို စီအင္န္အင္န္တခုတည္းက ဖန္တီးတဲ့ေခတ္ ကုန္ဆံုးသြားၿပီ။ အယ္လ္ဂ်ာဇီးရား (aljazeera) လည္း ေပၚေနၿပီ။ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြလည္း ကြန္ရက္ထဲမွာ သိန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိေနၾကၿပီ။ အေမရိကမွာေနမွ နယူးေယာက္တိုင္း ဖတ္ႏိုင္တဲ့ေခတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း) ရဲ႕ ဝါးဘေလာက္ေသာက္ကလည္း နယူးေယာက္တိုင္း၊ ဝါရွင္တန္ပို႔စ္၊ ႀကိဳက္တဲ့ သတင္းစာ ေရြးဖတ္ႏိုင္တဲ့ေခတ္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီေခတ္ဟာ လူစြမ္းမ်ားေခတ္၊ သူရဲေကာင္းမ်ားေခတ္ မဟုတ္ေတာ့သလို ေခတ္ပ်က္ဂု႐ုေတြရဲ႕ေခတ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အင္တာနက္က ကမၻာႀကီးတခုလံုးကို လူထုေခတ္အျဖစ္ ေျပာင္းပစ္လိုက္ၿပီ။




ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သမိုင္းဖန္တီးတာလား


ဒါကိုနားမလည္ဘဲနဲ႔ သမိုင္းဆိုတာ ခ်ာခ်ီလို၊ ႐ုစဗဲ့လိုေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ဖန္တီးတာ။ လူထုဆိုတာ ေနာက္လိုက္ေတြ သက္သက္ပဲလို႔ ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီဂု႐ုေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို၊ သခင္ဖိုးလွႀကီးလို၊ ဆရာစံလို ပုဂၢိဳလ္ေတြကို လက္ညႇိဳးထိုးျပေလ့ရွိတယ္။ ေရနံေျမသပိတ္ႀကီးကို သခင္ ဖိုးလွႀကီးကဖန္တီးသေယာင္ ေျပာဆိုၾကတယ္။


တကယ္က ေရနံေျမသပိတ္ႀကီးက သခင္ဖိုးလွႀကီးဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ကို ေမြးထုတ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီးကို သခင္ေအာင္ဆန္းက ေမြးထုတ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီးက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေမာင္ေအာင္ဆန္းကို မ်ဳိးခ်စ္ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေမာင္ေအာင္ဆန္းရယ္လို႔ ျဖစ္လာေအာင္လည္း ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးက ေမြးထုတ္လိုက္တာျဖစ္တယ္။


အလားတူပဲ ဂ်ဒ္ဆင္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ေအာင္ေက်ာ္ကိုလည္း အာဇာနည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးက ေမြးထုတ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေမာင္ေအာင္ဆန္း၊ ေမာင္ေအာင္ေက်ာ္တို႔က ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ေမြးထုတ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။




သခင္အဖြဲ႔ စတင္တည္ေထာင္သူ


တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီးကို စတင္တည္ေထာင္ၿပီး 'သခင္' ဆိုတဲ့ အမည္ကို စၿပီးသံုးခဲ့သူက စာေရးဆရာႀကီး သခင္ဘေသာင္းဆိုတဲ့ လူေတာ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူတို႔ဟာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီးနဲ႔ ကင္းကြာသြားၿပီး လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲေတြနဲ႔လည္း အဆက္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ တိုက္ပြဲနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတာနဲ႔ လူထုနဲ႔လည္း အလွမ္းကြာေဝးသြားခဲ့တယ္။


၁၉၆၀ ခုႏွစ္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ တည္ျမဲ-သန္႔ရွင္းတို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သူဟာ နတ္ေမာက္ မဲဆႏၵနယ္ တသီးပုဂၢလ အမတ္ေလာင္း အျဖစ္ ဝင္ေရာက္အေရြးခံရာမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အနိမ့္ဆံုး မဲအေရအတြက္ ေတာင္ မရလိုက္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ တင္ထားတဲ့ အာမခံေၾကးေတာင္ ျပန္မရေတာ့ဘဲ အဆံုးခံလိုက္ရပါတယ္။




အထင္အရွားသိႏိုင္တယ္


သခင္ဘေသာင္းဆိုတာ အင္မတန္ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမုိင္းကို မဖန္တီးႏိုင္႐ံုသာမက သူကိုယ္တိုင္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ကိုေတာင္ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ထူးခြၽန္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ ေတြက သမုိင္းကို ဖန္တီးတာလား၊ သမုိင္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တာလား ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔နဲ႔ ဆရာ သခင္ဘေသာင္းရဲ႕ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကို ေလ့လာလိုက္႐ံုနဲ႔ အထင္အရွား သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မက္ထ႐ိုပိုလစ္တန္ အီလစ္ေတြက မသိဘူးဆိုတာေတာ့ ထူးဆန္းမေနဘူးလား။




အေပၚလႊာကိုပဲ နီးစပ္ေအာင္


အေသအခ်ာ သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ မထူးဆန္းဘူးဆိုတာ သိႏိုင္တယ္။ သဘာဝက်စြာ ျဖစ္ေပၚလာတာပါပဲ။ အဲဒီၿမိဳ႕ႀကီးသားလူလည္ ေရေပၚဆီ အီလစ္ေတြဆိုတာက ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္းမွာ ေရေပၚဆီလို အေပၚယံမွာပဲ ေဝ့ဝဲေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲစဥ္ေတြမွာမွ ပါဝင္ခဲ့ဖူးျခင္း မရွိပါဘူး။ အေပၚယံလႊာမွာပဲ ေဝ့ဝဲေနသူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ေအာက္ေျခ လူထုလူတန္းစားေတြနဲ႔လည္း ေတာင္ဝင္႐ိုးစြန္းနဲ႔ ေျမာက္ဝင္႐ိုးပမာ အလွမ္းကြာေဝးပါတယ္။ လူထုကို အထင္ေသးၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ နီးစပ္ေအာင္ မႀကိဳးစားပါဘူး။ ေအာက္ေျခအစား အေပၚလႊာကိုပဲ နီးစပ္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ေရေပၚဆီ လုပ္ေနခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။




ရယ္စရာျဖစ္မေနဘူးလား


အဲဒီလို ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြကပဲ သမုိင္းကို ျပည္သူလူထုအမ်ားက ဖန္တီးတာဆိုတဲ့ အယူအဆကို ျပက္ရယ္ျပဳခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ပညာရွင္ေတြ ကသာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီးလူထုေတြကေတာ့ ေနာက္လိုက္ေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔လိုတယ္လို႔ ပါးစပ္က အျမႇဳပ္တစီစီထြက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ဂလိုဘယ္အင္တာနက္ေခတ္၊ လူထုသတင္းသမားမ်ားရဲ႕ ေခတ္မွာေတာင္ လူစြမ္းေကာင္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြက သမိုင္းကိုဖန္တီးတယ္လို႔ ေျပာေနတာကေတာ့ ရယ္စရာ ျဖစ္မေနဘူးလား။




လူထုစိန္ဝင္း