ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရဟာ အခု ၂ဝ၁ဝ ျပည့္ႏွစ္မွာ သန္း ၆ဝ နီးပါးရွိ ေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ ဆီေလာက္က လူဦးေရ သန္း ၂ဝ ေက်ာ္ရွိရာကေန ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ အ တြင္းမွာ သန္း ၄ဝ တိုးတက္လာ တဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။
သမိုင္းမွာ အမ်ားဆံုးပဲ
စီးပြားေရးသမားမဟုတ္လုိ႔ ငါးရွဥ့္ဘယ္ေလာက္ပို႔တယ္၊ကဏန္း ဘယ္ေလာက္ေရာင္းရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးမလို႔ မဟုတ္ပါ ဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔ စာနယ္ဇင္းေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတာပါ။ ဒီေန႔ထုတ္ေဝေန တဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္းစံု ၁၅ဝ ဝန္းက်င္ ရွိသလို မဂၢဇင္း ‘သဗၺနံ’ေပါင္းစံု လည္း ၁၅ဝ ဝန္းက်င္ရွိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံစာနယ္ဇင္းသမိုင္းမွာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကမွ ဒါ ေလာက္ မ်ားျပားတဲ့ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္း ေတြ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း မထြက္ဖူးေလေတာ့ အေရအတြက္ အေနနဲ႔ေတာ့ အားရစရာ အလြန္ ေကာင္းတယ္။ ဝမ္းသာစရာ ျဖစ္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အရည္အေသြးအေန နဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ဝမ္းသာေလာက္ တဲ့ အေနအထားထိ မေရာက္ေသး ဘူးလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
၅ဝဝ ကုန္ေအာင္ မေရာင္းရ
ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလိုေျပာတာ လဲဆိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြ ေရာင္းရတဲ့ေစာင္ေရကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါ။ မဂၢဇင္းေတြကို အရင္ ဆံုးေျပာပါမယ္။ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ၁၅ဝ ေလာက္ရွိေပမယ့္ အဲဒီထဲက ငါးပံုေလးပံုမကတဲ့ မဂၢဇင္း ေတြဟာ ေစာင္ေရ ၁ဝဝဝ ေတာင္ ကုန္ေအာင္မေရာင္းရၾကပါဘူး။ အုပ္ ေရ ၅ဝဝ ပဲ႐ိုက္ၿပီး လက္ေဆာင္ ေပးတာအပါအဝင္ အုပ္ေရ ၂ဝဝ ေလာက္ပဲကုန္တဲ့မဂၢဇင္းေတာင္ရွိ ပါတယ္။ လံုးခ်င္းစာအုပ္ေတြလည္း အလားတူပါပဲ။ ၆ဝ ခုႏွစ္၊ ၇ဝ ခုႏွစ္ေတြ အတြင္းကလို ဘာစာအုပ္ပဲ ႐ိုက္႐ိုက္ အနည္းဆံုးအုပ္ေရ ၂ဝဝဝ ႐ိုက္တဲ့ေခတ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အုပ္ေရ ၁ဝဝဝပဲ႐ိုက္ ၾကေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ အုပ္ေရ ၅ဝဝ ပဲ ႐ိုက္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ကုန္ေအာင္ေရာင္းရတာ မဟုတ္ဘူး။
လူတစ္ရာ တစ္ေယာက္ဝယ္ရင္ ၆ သိန္း
ဂ်ာနယ္ေတြလည္း သိပ္မထူး ပါဘူး။ အမ်ားစုက ေထာင္ဂဏန္း ေလာက္သာ႐ိုက္ၾကရပါတယ္။ အ မ်ားဆံုးေရာင္းရတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ာနယ္ ေတြေတာင္ ၁ သိန္း႐ိုက ္ရတယ္လို႔ မရွိေသးပါဘူး။ ေလးငါးေျခာက္ ေသာင္းေလာက္ပဲေရာင္းရပါတယ္။ အမ်ားစုက ေၾကာ္ျငာကို ေမွ်ာ္ကိုး ၿပီး ေမွးလုပ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္ရင္းေမွ်ာ္ရင္း နဲ႔ ေၾကာ္ျငာမရလို႔ ဆယ့္ေလးငါးေစာင္ထုတ္ၿပီး ရပ္ သြားတာေတြလည္း မနည္းေတာ့ ပါဘူး။ လူဦးေရသန္း ၆ဝ ေလာက္ ရွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ေစာင္ေရ ၆ဝဝဝဝ ေလာက္ပဲ ေရာင္းရတယ္ဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို နည္းပါတယ္။ လူ ၁ဝဝ မွာ ၁ ေယာက္ႏႈန္းဝယ္ဖတ္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ သန္း ၆ဝ ဆိုရင္ ေစာင္ေရ ၆ သိန္းေလာက္ထုတ္ရ မွာ ျဖစ္တယ္။ အခု ေစာင္ေရ ၆ ေသာင္းေလာက္ဆိုေတာ့ လူ ၁ဝဝ မွာ ဝယ္ဖတ္သူဟာ ဒသမ ဝ၁ သာ ရွိတဲ့သေဘာျဖစ္ပါ တယ္။ စိတ္မေကာင္း စရာပါပဲ။
လက္တစ္ဆုပ္စာ အတြက္သာ လုပ္လို႔
အေၾကာင္းေတြက ေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ အဲဒီထဲကတစ္ခု ကေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူမ်ားစုႀကီး အတြက္ ဦးတည္ရည္စူးၿပီး ထုတ္ တာ မဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ေနပညာတတ္ လက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္ပဲ ရည္ ရြယ္ထုတ္ေဝတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတာ လို႔ပဲထင္ျမင္ယူဆတယ္။ လက္တစ္ ဆုပ္စာအတြက္ပဲ လုပ္တဲ့ အတြက္ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ကပဲ ဝယ္ ဖတ္ၾကတာေနမွာေပါ့။ လက္တစ္ ဆုပ္စာအတြက္ပဲ ရည္ရြယ္တယ္လို႔ ေျပာရတာကဒီလိုပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဦးေရရဲ႕ ၈ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြနဲ႔ေက်းလက္ေဒသ ေတြမွာ ေနထိုင္ၾကၿပီး လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းနဲ႕ ဒါမွမဟုတ္ သီးႏွံကုန္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဖိနပ္ဝယ္တာ၊ စကတ္ဝယ္တာ
ေက်းလက္ေဒသေန လူေတြ က ေမာ္ဒယ္ေတြ ဖိနပ္ဝယ္ထြက္ တာ၊ စကတ္ဝယ္ထြက္တာမ်ိဳးေတြ ကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ အလွဴမွာ ရွင္ေလာင္းလွည့္ဖို႔ ျမင္းငွားရင္ ဘယ္ ေစ်းရွိတယ္၊ ဆင္ငွားရင္ဘယ္ေစ်း ေပါက္တယ္၊ ဘယ္သူ႕အလွဴမွာ ဘာေကြၽးၿပီး ဘယ္ဆိုင္းငွားမယ္၊ ဘုရားပြဲက်ရင္ ဘယ္အၿငိမ့္၊ ဘယ္ ဇာတ္ငွားမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြပဲ သူ တို႔အတြက္ အေရးႀကီးတာပါ။ ေလးျဖဴတို႔၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းတို႕ကို သေဘာက်ေပမယ့္ သူတို႔ဆီ ေရာက္တာမွမဟုတ္တာ။ ငွက္ေပ်ာ ေတာ မင္းသားနဲ႔ ဆိုင္းမင္းသမီးကို ပဲ သူတို႔က ေမွ်ာ္ၾကတယ္။
မအပ္မရာေတြ
ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ ကုန္ ပစၥည္းေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း သူတို႕ နဲ႕ မအပ္မရာေတြဆိုေတာ့ ဝယ္ ဖတ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ သူတို႕ စိတ္ဝင္စားတာက ေျမဆီေစ်း၊ ပိုး သတ္ေဆးေစ်း၊ ေကာက္စိုက္သမ ေစ်း၊ ေရစုပ္စက္ငွားခေစ်း၊ ႏြားေစ်း၊ ကြၽဲေစ်း၊ ဆိတ္ေစ်း၊ ဝက္ေစ်း။ ဂ်ာနယ္ေတြထဲပါတာက LED တီဗီ၊Flat TV ၊ ေလေအးစက္၊ အဝတ္ ေလွ်ာ္စက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ဒစ္ဂ်စ္ တယ္ကင္မရာ၊ အမ္ပီသရီး၊ အမ္ပီ ဖိုး၊ မိုဘိုင္းဖုန္းဆိုတာေတြရဲ႕ေစ်းႏႈန္း ေတြခ်ည္းပဲ။ ဝယ္ဖို႔၊ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ဆိုတာထား LED တို႔ Flat တို႔ ဆို တာေတြဟာ ဘာမွန္းေတာင္ သိ တာ မဟုတ္ၾကဘူး။
ေခါင္းစဥ္ကစမဖတ္တတ္
တျခားသိစရာေတြပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေခါင္းစဥ္ကစၿပီး ဘာ ေတြမွန္းမသိေတာ့ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ဘယ္ရွိမွာလဲ။ UMFCCI နဲ႕ JICA ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးတDesigner Juliet နဲ႕ One Second Interview တဲ့။ ဂရပ္စ္႐ု(တ္)ကို အ ေရာက္သြားပါတဲ့။ Infrastructure ေတြ မျပည့္စံုေသးတဲ့။ ကဲအဲဒါေတြ က ဘာေတြလဲ။ ျမန္မာအမ်ားစု နားလည္ပါ့မလား။ ၿမိဳ႕က ပညာ တတ္တစ္ေယာက္ေတာင္ စီးပြား ေရး ေလာကထဲကမဟုတ္ရင ္UMFCCI ဆိုတာ ဘာမွန္းသိမယ္ မထင္ဘူး။ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားနဲ႔ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားအသင္းကို ျမန္မာလို အတိုေကာက္ေရးလို႔ မရ ဘူးလား။ သူတို႕အသင္းကေပးမ ထားလည္း စာနယ္ဇင္းေတြက ေပး လိုက္ေပါ့။ ေရွးက ဖဆပလတို႔၊ မဆလတို႔ဆိုတာ သတင္းစာေတြ က ေရးရင္းနဲ႕ တြင္သြားၾကတာေတြ ပဲ။ UMFCCI ကို ‘ကစလသ’ လို႔ ေပးလိုက္ရင္ မျဖစ္ဘူးလား။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ကုန္သည္ႀကီးမ်ားနဲ႕ ဂ်ပန္အဖြဲ႕ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးလို႔ ေရး ရင္လူတိုင္း နားလည္ႏိုင္တာေပါ့။
မန္းေလၿပဲေလ
ဂ်ာနယ္နာမည္ေတြ ဘိုလို မွည့္ၾကတာကို ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႕ အခုဆို သတင္းေခါင္းစဥ္ေတြအထိ ဘိုလိုေရးၿပီး တပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ‘ေျပာ ေလကဲေလ၊မန္းေလၿပဲေလ’ ဆိုတဲ့ ကိန္းဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေလာက္ ဘို ျဖစ္ခ်င္ၾကရင္ တစ္ေစာင္လံုး ဘိုလို ေရးၿပီး ထုတ္ၾကပါေတာ့လား။ ေျပာ တဲ့လူကပဲ လြန္သလား။ ၾကည့္ ပါဦး။ ‘ဂရပ္စ္႐ု(တ္)’တဲ့။ ေရးထားပံုက။ အမွတ္တမဲ့ ဖတ္ၿပီးေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ ါမေ််မသသအ ဆို တာကို ျမန္မာအသံထြက္ ၿပီး ေရးလိုက္တာပါလား လို႔ သိလုိက္တယ္။ အေျခ ခံတို႕၊ ေအာက္ေျခတို႔ ေရး လို႕မရဘူးလား။ ျမန္မာစာ သတ္ပံုမွားတာေတြေတာင္ ေျပာမကုန္ႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ အထဲ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းေတြပါ သတ္ပံုမွားၾကေတာ့ ဘာအဓိပၸာယ္မွ ကို မွန္းၾကည့္လို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဘိုယိမ္းကေနၾကလို႔
နာဂစ္ေဘးဆိုးႀကီးႀကံဳေတြ႕ရ ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေရေၾကာင္း ကူး သန္းသြားလာေနသူေတြနဲ႔ ေက်း လက္ေဒသကေတာင္သူလယ္သမား ေတြ၊ ေရလုပ္သားေတြဟာ မိုးေလဝ သသတင္းကို ေရဒီယိုကတစ္ဆင့္ မပ်က္မကြက္ နားေထာင္လာၾက တယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ကဆိုရင္ မိုး ေလဝသသတင္းကို ဘယ္သူမွ စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ေတာ့ မိုးေလဝသသတင္းဟာ နား ေထာင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သိ လာၾကတဲ့အတြက္ နားေထာင္လာ ၾကတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္ က ဂ်ာနယ္ေတြအေပၚမွာ မိုးေလ ဝသသတင္းေလာက္ စိတ္ဝင္စား လာၾကၿပီဆိုရင္ ေစာင္ေရ ၆ သိန္း ထုတ္ရဖို႔ မခက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ဂ်ာနယ္ေတြ ဘိုစိတ္ေပါက္ ၿပီး ဘိုယိမ္းကေနလို႕ကေတာ့ ဒသမ ဝ၁ ကေနတက္လာစရာအေၾကာင္း မျမင္မိပါဘူးလို႕ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါ တယ္။
လူထုစိန္ဝင္း
