ႏိုင္ငံေရး အလြယ္မေတြးေစခ်င္ပါ ( ၂ )

(၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာ မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ အတိုက္အခံမ်ားက ကေလးေၾကညာခ်က္နဲ႕ ဒုတိယပင္လံုညီလာခံ လႈပ္ရွားမႈကို စတင္အျပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၂၁ရာစု ပင္လံု ညီလာခံအျဖစ္ အဲဒီအယူအဆကို ထပ္ဆင့္ ပံုေဖာ္ခဲ့အျပီးမွာ ပထမဆံုး ေပၚထြက္လာတဲ့ အစိုးရရဲ့ သေဘာထား ျဖစ္ပါတယ္။ )

ထိုကဲ့သို႔ တစ္ဖက္က အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး၊ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္မည့္၊ ထာဝရ ထိန္းသိမ္း ထားႏိုင္မည့္ အေျခအေန ေကာင္းမ်ားကုိ ေဖာ္ေဆာင္ ေပးသကဲ့သို႔ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး၊ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ထိခိုက္ေအာင္၊ ပ်က္ျပားေအာင္ လုပ္ေဆာင္လာသည့္ ျပည္တြင္း ျပည္ပ အင္အားစုမ်ား၏ အဖ်က္အေမွာင့္ လုပ္ရပ္မ်ားကုိလည္း ကာကြယ္ တားဆီး ခဲ့ရသည္။ ႏုိင္ငံ တစ္ဝန္းလံုးတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားမ်ား အသက္ဝင္ ေစရန္။ ခိုင္မာအင္အား ေတာင့္တင္းသည့္ အစိုးရတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚေစရန္ အတြက္လည္း လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ရသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ အစုိးရက အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး၊ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားသည္ အတိတ္ ကာလ ကကဲ့သုိ႔ ႏိုင္ငံေရးသက္သက္၊ စစ္ေရး သက္သက္ အျမင္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ေရး၊ လူမႈေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စသည္ျဖင့္ ဘက္စံုေထာင့္စံုမွ စဥ္းစား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ မဟာဗ်ဴဟာ လုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အတြက္လည္း ယေန႔ အခ်ိန္ကာလတြင္ မည္သည့္ ေခတ္ကႏွင့္မွ် မတူေအာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အႏွံ႔အျပားတြင္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ၊ တရားဥပေဒ စိုးမုိးမႈ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈမ်ား ရရွိ ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ေပသည္။

သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားမွာ ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ၿပီဟု မဆိုႏိုင္ေသးပါ။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာမည့္ ႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းမႈတြင္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ကိစၥမ်ားစြာ ရွိေနေသးသည္။ ေပၚေပါက္ လာေတာ့မည့္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီး၊ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္မ်ား အၾကား ဆက္ဆံေရး၊ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီး၊ ျပည္နယ္ အစိုးရမ်ား အၾကား ဆက္ဆံေရး မ်ားသည္ ယခင္က က်င့္သုံးခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ပုံႏွင့္ လုံးဝကြဲျပား ျခားနားေပသည္။ ထို႔အတူ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးႏွင့္ တရားေရး မ႑ိဳင္မ်ားကို တိတိပပ ခြဲျခားထားၿပီး အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းထားသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ပံုသ႑ာန္သည္လည္း ပထမဆံုး အႀကိမ္ က်င့္သုံးမည့္ ပုံစံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အနာဂတ္ ကာလတြင္ ေက်ာ္ျဖတ္ရမည့္ စိန္ေခၚမႈမ်ား၊ စမ္းသပ္မႈမ်ား မ်ားစြာ ရွိေနေပသည္။ ထို႔ျပင္ ယာယီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ တည္ေဆာက္ ထားႏုိင္သည့္ တိုင္းရင္းသား ေဒသမ်ားတြင္ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ေရး၊ ႏုိင္ငံေတာ္ ေရွ႕ဆက္ သြားရမည့္ မူဝါဒ လမ္းစဥ္ (၇)ရပ္ ပ်က္ျပားေအာင္ ဆက္လက္ ႀကိဳးစားေနသည့္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ အဖ်က္သမားမ်ား ရန္မွ ကာကြယ္ေရး စသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားလည္း က်န္ရွိ ေနေပေသးသည္။ ထိုစိန္ေခၚမႈမ်ား၊ ေဆာင္ရြက္ရန္ က်န္လုပ္ငန္းမ်ားကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္မွသာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေရရွည္ တည္တံ့မည့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္ၿပီဟု ဆိုႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

ဤကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေန မ်ဳိးတြင္ ယေန႔အထိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ ၿပီးစီးခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလုံး ညီၫြတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ပင္လုံ ညီလာခံ ကဲ့သို႔ေသာ ညီလာခံ တစ္ခုကို ျပန္လည္ ေခၚယူကာ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ သင့္သည္ဟု ေျပာဆိုမႈမ်ား ေပၚထြက္ လာသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိ၏။ ထိုညီလာခံမ်ဳိးကို On Line မွလုပ္မည္ဟု အၾကံျပဳသူေတြလည္း ရွိေနသည္ ကိုပင္ အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႕ရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေျပာဆို ေနသူမ်ားသည္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို လူတစ္ဦးက ဦးေဆာင္ၿပီး အဖြဲ႕ေလးငါးဖြဲ႕ စုေပါင္း ေတြ႕ဆံု႐ံုမွ်ႏွင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ေနပံု ရေပသည္။ ထုိသူမ်ားကို ညီလာခံလုပ္ဖို႔ ခဏထား၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုကို၊ ဘယ္ပါတီက ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုကို ကိုယ္စားျပဳမည္ ဆိုသည္ကိုပင္ သေဘာ တူညီမႈရေအာင္ ႀကိဳးစား ၾကည့္ပါဦးဟု အၾကံျပဳ ခ်င္သည္။

ယေန႔ အေျခအေနသည္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ပင္လံု ညီလာခံလို ဖဆပလႏွင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား သက္သက္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္၍ရသည့္ အေျခအေန မဟုတ္ေတာ့သည္ကို ျမင္ဖို႔ လုိပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လံု ညီလာခံတြင္ ပါဝင္ခြင့္ မရခဲ့သည့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားသည္ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အရ မ်ားစြာ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အခ်ဳိ႕ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားတြင္ ယာယီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ ထားေသာ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕မ်ား ရွိေနသကဲ့သုိ႔ အခ်ဳိ႕ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕မ်ားမွာ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဖြဲ႕မ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႕စည္းၿပီး တစ္ဖက္ကလည္း တရားဝင္ ႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ား ထူေထာင္ ထားၿပီးျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ကလည္း မိမိတို႔သာ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ေျပာေနသည့္ လက္နက္ကိုင္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၊ ျပည္ေျပးအဖြဲ႕အစည္း မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ႏိုင္ငံေရး ဘက္တြင္လည္း ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္၌ အေရြးခ်ယ္ ခံထားရသည့္ ႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ားက ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ တစ္သီးပုဂၢလ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားလည္း ရွိျပန္သည္။

ထို႔ျပင္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္က မိမိႏိုင္ငံကို ကြၽန္ျပဳထားသည့္ နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ်တို႔ကိုသာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ပင္လံု ညီလာခံ မတိုင္မီႏွင့္ ညီလာခံ အတြင္း ၿဗိတိသွ် ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေျခ႐ႈပ္မႈေၾကာင့္ အခက္အခဲ မ်ားစြာႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ရသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ရန္ ေလယာဥ္မွာသည္ အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို လည္းေကာင္း ပင္လံုညီလာခံတြင္ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ခဲ့သူမ်ား ေရးသားသည့္ စာအုပ္မ်ားတြင္ ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။

ယေန႔ အခ်ိန္တြင္မူ ပထဝီ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ကာလႏွင့္ မ်ားစြာ ကြာျခား ခဲ့ေပၿပီ။ အာရွေဒသတြင္ ၿဗိတိသွ်တို႔ ေနရာသို႔ အစားထိုး ဝင္လာသည့္ အင္အားႀကီး ဇာတ္ေကာင္သစ္ေတြ ရွိလာေနၿပီ။ အင္အားႀကီးႏုိင္ငံ မဟုတ္သည့္တိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရးတြင္ သူတို႔၏ အမ်ဳိးသား အက်ဳိးစီးပြား အရ ပါဝင္ ေနသည့္၊ ပါဝင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား၊ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ပါဝင္ခ်င္သူေတြ ရွိသလို မေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ခ်င္သူ ေတြလည္း ရွိသည္။ ထိုအေျခအေန မ်ဳိးတြင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ႏွင့္ ညီလာခံ တစ္ခု က်င္းပမည္ ဆိုလွ်င္ ထိုညီလာခံ ကို မိမိကိုယ္မိမိ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းရင္းသားကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ထင္ေနသမွ် လူအားလံုး၊ အဖြဲ႕အားလံုး တက္ခိုင္းဆိုလွ်င္၊ ထိုညီလာခံမွ ဘာအက်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္လာမည္ကို စဥ္းစား႐ံုျဖင့္ သိႏုိင္ပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ဦးေဆာင္ႏုိင္မည့္ ခုိင္မာ အင္အားေကာင္းသည့္ အဖြဲ႕အစည္း၊ တိက်သည့္ ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးခ်ယ္မႈ စနစ္မ်ား မရိွဘဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေကာင္းျဖင့္ ညီလာခံတစ္ခု က်င္းပႏုိင္မည္ဟု စဥ္းစားျခင္းမွာ ပကတိ အရိွတရားႏွင့္ အင္မတန္ အလွမ္းေ၀းေသာ စိတ္ကူးယဥ္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ မိမိ အေနအထားကို လိုသည္ထက္ ပိုတြက္ျပီး မိမိကိုယ္မိမိ အထင္ႀကီးလြန္း ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုနုိင္ပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လံုညီလာခံ က်င္းပခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ ၿဗိတိသွ် ဘုရင္ခံ၏ အစိုးရ အဖြဲ႕တြင္ ပါ၀င္ေနျပီး ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးျခားေရးမွ အပ က်န္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥမ်ားတြင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရထားသည့္ အျပင္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဖဆပလႏွင့္သာ ေဆြးေႏြးရန္ ၿဗိတိသွ်တို႔က လက္ခံထားျခင္းေၾကာင့္ ပင္လံု ညီလာခံကို ဖဆပလ က ဦးေဆာင္ၿပီး ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ ဆိုသည္ကိုလည္း သတိရဖို႔ လိုပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို ဦးေဆာင္ေနသည့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွ ေရြးခ်ယ္ခံ ႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ား မပါ၀င္သည့္ ပင္လံုညီလာခံ ပံုစံ ညီလာခံ က်င္းပမည္ ဆိုသည့္ အယူအဆသည္ အေပါစား ႏုိ္င္ငံေရး စတန္႔ထက္ ပုိမည္ မဟုတ္သည္ကို နားလည္ဖို႔ လိုပါသည္။ တပ္မေတာ္ အေနျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး အတြက္ လိုအပ္သည့္ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို ဘက္စံုေထာင့္စံုမွ စဥ္းစား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာ အတုိင္းအတာ တစ္ခုထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္ မပါ၀င္သည့္ ပင္လံုညီလာခံ ပံုစံညီလာခံ တစ္ခုကို ေစတနာေကာင္းျဖင့္ က်င္းပသည္ ဆိုဦးေတာ့ ထိုညီလာခံသည္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေနေသာ၊ မူ၀ါဒ လမ္းစဥ္ (၇) ရပ္ ပ်က္ျပားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ အသံုးခ်ခံ အျဖစ္သို႕ ေရာက္ရိွ သြားမည္မွာ ေသခ်ာေပသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္လာလွ်င္မူ ေပါ့ေစလိုလို႔ ေၾကာင္႐ုပ္ထိုးကာမွ ေဆးအတြက္ေလး ဆိုသကဲ႔သို အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို ထိခိုက္သည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြား ေပလိမ့့္မည္။

ထိုသို႔ဆုိလွ်င္ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ စည္းလံုးညီညြတ္ေရး အတြက္ ဘာမွ် မလုပ္ရ ေတာ့ဘူးလားဟု ေမးရန္ရိွပါသည္။ လုပ္ရန္နည္းလမ္းမ်ား ရိွပါသည္။ ယခုဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာသည့္ လႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္သည္ ရရိွထားၿပီး ျဖစ္သည့္ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈကို ခုိင္မာသည္ထက္ ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ႏုိင္မည့္ ေနရာမ်ား ျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္ အသီးသီးတြင္ ျပည္သူမ်ားက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ လိုက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ရိွသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳသည္ကို ျငင္းခုန္ေနစရာ မလို၊ သက္ဆုိင္ရာ မဲဆႏၵနယ္က ျပည္သူမ်ားက သူတို႔ အက်ိဳးအတြက္ မည္သူ႔ကို တာ၀န္ေပးမည္ကို ဆံုးျဖတ္ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုကိုယ္စားလွယ္ မ်ားထဲတြင္ တုိင္းရင္းသား ေတြလည္း ပါသည္။ ထို႔ျပင္ သီးျခား တုိင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ အေရြးခံရ သူေတြလည္း ပါသည္။ ေနာက္ျပီး တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ပါသည္။ ယေန႔ ေျပာေနသည့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ တုိင္းရင္းသား ကုိယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္တို႔ ေတြ႕ဆံုေရး ဆိုသည့္ လုပ္ငန္းကို ထုိလႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္တြင္ လက္ေတြ႕ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဥပေဒျပဳ ေရးရာမ်ားတြင္ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ရင္း အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈမ်ားကို တည္ေဆာက္ ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုအေျခခံ ဥပေဒထဲတြင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရး၊ မိမိတို႔ ဘာသာစကား ယဥ္ေက်းမႈ စသည္တုိ႔ကို ထိန္းသိမ္း ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္မည့္ လႊတ္ေတာ္၊ အစိုးရအဖြဲ႕၊ ဥပေဒျပဳခြင့္ အာဏာတုိ႔လည္း ပါၿပီးျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ အားလံုးလက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ရင္ အားသာခ်က္မ်ားကို ပိုျပီး အားေကာင္း ေအာင္၊ အားနည္းခ်က္မ်ား ေတြ႕လာပါက ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္း ႀကိဳးစားဖို႔သာ လုိပါသည္။

ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္မ်ားသို႔ ေရြးခ်ယ္ခံရျခင္း မရိွသူမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ကေရာဟု ေမးလွ်င္ သူတို႔ တစ္ေတြသည္ အေျခခံ ဥပေဒက ေပးအပ္ထားသည့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ား ႏွင့္အညီ လႊတ္ေတာ္ ျပင္ပတြင္ မိမိတို႔၏ အျမင္မ်ားကို ေျပာဆုိ တင္ျပႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ မဲဆႏၵနယ္က ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အၾကံျပဳႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ အယူအဆ၊ အေတြးအျမင္မ်ားကို ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံသည္ဟု ယံုၾကည္လွ်င္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး လႊတ္ေတာ္အတြင္း ႏုိင္ငံေရးကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾက ပါလိမ့္မည္။

ဤနည္းလမ္းသည္ သာလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ အတြင္းႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပရိွ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား အေနျဖင့္ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ စည္းလုံး ညီညြတ္ေရး အတြက္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည့္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္း ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးတြင္ အားလံုး ပါ၀င္ႏုိင္မည့္ အခြင့္အေရးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ မ်က္ေမွာက္ရိွ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းကို မေရြးဘဲ စိတ္ကူးယဥ္မႈ သက္သက္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလွ်င္မူ အက်ိဳးထက္ အျပစ္က ပိုမ်ားလိမ့္မည္ ဆိုသည္ကို သတိျပဳၾက ေစလိုပါသည္။

                                                                                           ဗညားေအာင္