ရင္းႏီွးတဲ့
မိတ္ေဆြတေယာက္က ထူးျခားတဲ့ အကူအညီတခု လာေတာင္းပါတယ္။
ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သားဆီကို အဲဒီႏုိင္ငံမွာေနတဲ့ တပည့္ရင္းတေယာက္
ေလာက္လႊတ္ၿပီး နားခ်ခိုင္းေပးစမ္းပါဆိုတဲ့ အကူအညီျဖစ္တယ္။ပထမဆံုးၾကံဳဖူးတာ
သူ႔စကားၾကားေတာ့
ေတာ္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္လို႔ အၾကံေတာင္းတာ၊
အကူအညီ ေတာင္းတာေတြ အျမဲၾကံဳေတြ႔ေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ အခုလို ႏိုင္ငံျခားကသား
ျပန္လာေစခ်င္လို႔ အကူအညီ ေတာင္းတာမ်ဳိးေတာ့ တခါမွ မၾကံဳဖူးဘူး။ ဒါ
ပထမဆံုးပဲ။ သူ႔သား ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားတာ သံုးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ
ဖြင့္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား အမ်ားစုသင္တဲ့ ေက်ာင္းႀကီးတခုက
အထက္တန္းၿပီးၿပီးခ်င္း သြားလိုက္တာမို႔ သြားစက ၁၈ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါ
ဘူး။ ဟိုႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္မရေသးဘဲ ဝင္ခြင့္သင္တန္း
တႏွစ္ၾကာေအာင္ တက္ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မိဘက မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံေအာင္
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ၁၈ ႏွစ္ရြယ္သား ေလးဟာ
ဟိုႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ ေဇာင္းထဲက လႊတ္တဲ့ျမင္းလိုျဖစ္ၿပီး ေပ်ာ္ခ်င္တိုင္း
ေပ်ာ္ျမဴးေနပါေတာ့တယ္။
ျပန္မလာေတာ့လို႔
သံုးႏွစ္သာ
ၾကာသြားတယ္။ ဘယ္တကၠသိုလ္ေကာလိပ္မွ မတက္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
ေက်ာင္းသားဗီဇာရႏိုင္တဲ့ သင္တန္းေတြ တခုၿပီးတခုေျပာင္းတက္ၿပီး ဆက္ေနပါတယ္။
သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမႇာလည္း ပညာေရးဆိုတာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အျဖစ္
လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းလခ တႏွစ္စာသြင္းရင္ ဗီဇာရေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့
ေက်ာင္းေတြက အမ်ားသားကိုး။ ဒီကမိဘမ်ားက ပိုက္ဆံပို႔ႏိုင္ရင္
ပို႔ႏိုင္သေလာက္ ဟိုမွာ ေက်ာင္းသားလုပ္ၿပီး ေနႏိုင္ၾကတယ္ေလ။
သံုးႏွစ္ၾကာေတာ့ မိဘမ်ားကျပန္လာဖို႔ေခၚေပမယ့္ သားေလးက ျပန္မလာဘူး။
အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ျပၿပီး ျငင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးမတတ္သာေတာ့လို႔
လာၿပီးအကူအညီ ေတာင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူေနမႈအဆင့္အတန္းတဲ့
ရင္းႏွီးတဲ့
မိတ္ေဆြျဖစ္တာေၾကာင့္ သူအကူအညီေတာင္းတဲ့အတိုင္း ဟိုမွာေနတာ ႏွစ္ေပါင္း
ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ တပည့္ရင္းခ်ာတေယာက္ဆီကို အီးေမးလ္ ပို႔ၿပီး
အကူအညီေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ သားလိုျဖစ္ေနတဲ့ တပည့္ကလည္း ခ်က္ခ်င္း
ကတိေပးၿပီး အလုပ္အားရက္မွာ ဖုန္းနဲ႔ခ်ိန္းၿပီး သြားေတြ႔ပါတယ္။
သူ႔အိမ္ကိုေခၚၿပီး ျမန္မာ ထမင္းဟင္းေတြလည္း ေကြၽးပါတယ္။ ရင္းႏီွးေအာင္လည္း
ေပါင္းပါတယ္။ သံုးလေလာက္ၾကာေတာ့ တပည့္ဆီက လက္ေလ်ာ့လိုက္ရေၾကာင္း
အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ကေလးက ဘယ္လိုမွ တိုက္တြန္းလို႔မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ဟိုမွာပဲ
တသက္လံုးေနဖို႔ ၾကံရြယ္ထားပံုရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ (Quality of Life)
'လူေနမႈ အဆင့္အတန္း' ဆိုတဲ့စကားကို ပါးစပ္ကမခ်ေအာင္ကို ေျပာေနတယ္ဆရာရဲ႕
လို႔လည္း ဖုန္းထဲက ေျပာျပပါတယ္။
ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ
အက်ဳိးအေၾကာင္း
မိတ္ေဆြျဖစ္သူကို ေျပာျပေတာ့ မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။ ကိုယ္တိုင္သြားေခၚမွ
ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလို႔လည္း ညည္းညဴသြားပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္
စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီကေလးဟာ ဒီမွာလည္း ေရႊေပၚျမတင္ေနခဲ့ရတာပါ။
ေဒၚလာနဲ႔ေပးၿပီးတက္ရတဲ့ေက်ာင္းမွာ အထက္တန္း ကုန္တဲ့အထိ တက္ခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ဘဝ
တေလွ်ာက္လံုး မရွိဆိုတဲ့စကား မၾကားခဲ့ဖူးဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ေလာက္တဲ့
အေျခအေနပါ။ ဒါေတာင္မွ ဒီ 'ကြာလတီေအာ့လိုက္ဖ္' ဆိုတဲ့စကား ဘာေၾကာင့္
ႏႈတ္ဖ်ားကမခ် ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ကေလးရဲ႕ အျပစ္လား၊ အလိုလိုက္တဲ့
မိဘမ်ားရဲ႕အျပစ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒါမွမဟုတ္ . . .။
မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြ မဟုတ္ေပမယ့္
ဒီကိစၥကို
အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဝဖန္ေစာေၾကာေနမိတယ္။ ကေလးမိဘမ်ား ကလည္း ထူးကဲတဲ့
မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားကိုမွ အထင္ႀကီးတတ္သူေတြ
မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားမွာ သြားေနဖို႔လည္း စိတ္ကူးေတာင္ ၾကည့္ဖူးသူေတြ
မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္လာၾကၿပီး
တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ေနႏိုင္ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သားေလးကလည္း
ေဒၚလာေပးတက္ရတဲ့ေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း
မဟုတ္ပါဘူး။ စာႀကိဳးစားရွာပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း အအားမေနပါဘူး။
သင္တန္း အမ်ဳိးမ်ဳိး တခုၿပီးတခု တက္ေနခဲ့တာပါ။
ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆိုင္သလား
၁၈
ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ေခါင္းထဲကို ဒီ 'ကြာလတီေအာ့လိုက္ဖ္' ဆိုတဲ့စကားက
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရာက္သြားခဲ့တာလဲ။ သူတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတြ
သင္တန္းေတြနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနေလသလား။ သူတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ
ႏုိင္ငံျခားသားက အမ်ားစုျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက လူမ်ဳိးစံုသလို
ဆရာေတြကလည္း ႏိုင္ငံစံုကလာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားက သင္႐ိုးေတြ
အတိုင္းပဲသင္တယ္။ ျမန္မာေက်ာင္းေတြက သင္႐ိုးေတြမသင္ဘူး။ ျမန္မာျပည္က
စာေမးပြဲေတြ မေျဖဘူး။ အထက္တန္းၿပီးရင္ ႏိုင္ငံျခားသြား ေက်ာင္းဆက္တက္
ၾကမွာ။ ဒီအထိ ကိစၥမရွိဘူး။ ႏိုင္ငံသားတိုင္း ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကို လြတ္လပ္စြာ
လုပ္ခြင့္ရွိတာပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသြား ပညာသင္တာ မေကာင္းတဲ့ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။
ေက်ာပိုးအိတ္သမားေတြလား
အဲဒီလိုေက်ာင္းေတြမွာရွိတဲ့
ဆရာေတြနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနမလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕က ဆရာ
ဆရာမေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ၿပီး အရည္အခ်င္း ျပည့္မီသူေတြကိုသာ ခန္႔ၾကတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕တေလက စီးပြားေရးသမားလို ေစ်းတြက္တြက္ၿပီး
'ေပါေခ်ာင္ေကာင္း'ေတြရွာၿပီး ငွားတာမ်ဳိး လည္းရွိတယ္။
အခုလိုေက်ာင္းမ်ဳိးေတြ မေပၚခင္အခ်ိန္က အဂၤလိပ္စကားေျပာ
သင္တန္းေက်ာင္းတခုဖြင့္ခဲ့ဖူးေတာ့ တကိုယ္ေတာ္ ေက်ာပိုးအိတ္သမားေတြ လာၿပီး
ဆရာအလုပ္ေလွ်ာက္တာ မၾကာခဏ ၾကံဳဖူးတယ္။ သူတို႔က ပိုက္ဆံ မကုန္ဘဲ
ကမၻာအႏွံ႔လည္ရေအာင္ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ၾကံဳတဲ့အလုပ္ ဝင္လုပ္ၿပီး
စရိတ္ရွာေလ့ရွိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ အားရေအာင္ လည္ပတ္ၿပီးတဲ့အခါ
ေနာက္တႏိုင္ငံ ကူးသြားၾကတယ္။ ၾကံဳရာဝင္လုပ္ၾက ျပန္တယ္။
ပညာတတ္တိုင္း ဆရာမျဖစ္
အဲဒီလို
ေက်ာပိုးအိတ္သမားေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ၿပီး
တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းဆရာေတြ ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း သိပ္ပညာမတတ္တဲ့
ေအာက္ေျခအလုပ္သမားေတြ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ဆိုတာ ပညာတတ္တိုင္း
လုပ္လို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာျဖစ္ သင္တန္းေအာင္မွ
လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဆရာလုပ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္း
မရွိသူေတြ ဆရာဝင္လုပ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းမ်ဳိးဆိုရင္ ကေလးေတြကို မွန္ကန္တဲ့
ပညာရပ္ေတြ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေပးႏုိင္ပါ့မလား။
ျပင္ပသင္တန္းေတြ ပိုဆိုး
ေနာက္ၿပီး
ျပင္ပသင္တန္း ဆိုတာေတြက ပိုၿပီးဆိုးေသးတယ္။ အဂၤလိပ္စာေလး
နည္းနည္းဖတ္တတ္တယ္ ဆို႐ံုေလာက္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားက စာအုပ္ႀကီးေတြကိုင္ၿပီး
ဆရာဝင္လုပ္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဆရာျဖစ္ လက္မွတ္ဆိုတာေဝးလို႔ သူတုိ႔
ဆရာႀကီးတဆူလုပ္ၿပီး သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုေတာင္ ဘြဲ႔ရေအာင္
သင္ယူဖူးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္ႀကီးထဲက မွတ္စုထုတ္ၿပီး ၾကက္တူေရြးလို
ရြတ္ျပေနၾကတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီလို သင္တန္းေတြကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး
တက္ခဲ့ၾကတဲ့ကေလးေတြ အမ်ားစုက စကားေျပာလိုက္ရင္ အဂၤလိပ္ စကားလံုးႀကီးေတြ
အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ပဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔က ဂလိုဘယ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔
ကိုင္ေပါက္လိုက္ၾကတယ္။ စတစ္ဂလစ္က ဘာေျပာတယ္။ ဖ႐ိုက္မင္းက ဘာေျပာတယ္။
ဖူကူးရာမက ဘာေျပာတယ္ ဆိုတာေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနေတာ့တယ္။ ပါးစပ္ေတြမွာ
အျမႇဳပ္တစီစီနဲ႔။
အဆင့္အတန္းရွိတဲ့လူ
ဒီလိုကေလးမ်ဳိးေတြကပဲ
လူ႔အဆင့္အတန္းဆိုတဲ့ စကားအမ်ားဆံုး ေျပာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အပ္ကစၿပီး
ေမာ္ေတာ္ကားထိ ဝယ္လို႔ရတဲ့ ကုန္တုိက္ႀကီးေတြ ေနရာတကာရွိၿပီး
သံုးခ်င္တိုင္းသံုး၊ ျဖဳန္းခ်င္တိုင္းျဖဳန္း ေပ်ာ္ခ်င္တိုင္းေပ်ာ္လို႔ရတဲ့
ႏိုင္ငံေတြမွာေနမွ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့လူလို႔ သတ္မွတ္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကပံု
ရပါတယ္။ သင္တန္းမွာ သူတို႔သင္ယူခဲ့ၾကတဲ့ ဂ်ီဒီပီေတြ ဂ်ီအင္ပီေတြ
လူတေထာင္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား ဘယ္ႏွစီး၊ တယ္လီဖုန္း ဘယ္ႏွလံုး ဆိုတဲ့ စာရင္းအင္း
အခ်က္အလက္ေတြ ကိုၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕
အဆင့္အတန္းကို သတ္မွတ္ရတယ္လို႔ပဲ ယူဆထားၾကတာကိုး။
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ
လူေတြရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာမႈဆိုတာ
႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြက ဖန္တီးေပးတာ မဟုတ္ဘူး စိတ္ခ်မ္းသာမႈရွိမွ အမွန္တကယ္
ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္ဆိုတာ ကေလးေတြက ဘယ္လုိသိမွာလဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရွိဖို႔အတြက္
လြတ္လပ္ျခင္း၊ တန္းတူညီမွ်ျခင္းနဲ႔ တရားမွ်တမႈရွိျခင္းတို႔ကသာလွ်င္
ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏုိင္တယ္ ဆိုတာလည္း မသိရွာၾကဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာေမြးၿပီး
ျမန္မာျပည္မွာလူျဖစ္ခဲ့ ေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြနဲ႔က အေနေဝးၾကတယ္ေလ။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြ သင္တဲ့ေက်ာင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားစာေတြသင္တဲ့
သင္တန္းေတြပဲတက္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့လည္း
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ဘယ္အထင္ႀကီး ေတာ့မွာလဲ။
ႏုိင္ငံျခားမွာေနမွပဲ လူ႔အဆင့္အတန္းျမင့္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကေတာ့ မွာေပါ့။
မိတ္ေဆြႀကီးအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပဲေလ။
လူထုစိန္ဝင္း
